مادرى در حدود بیست و پنج سال پیش مقدارى از آب و ملک و خانه خود را به فرزندان اناث خود که چهار نفرند مصالحه مى‌‏‌نماید و در ضمن صلحنامه‌‏‌‌‌‌ها اینگونه قید شده که: اختیار «مصالح عنه» مادام الحیات با خود مصالح مى‌‏‌باشد و بعد از وفات او ملک طلق و حق صدق دختران متصالحه مى‌‏‌باشد که ارباعا تقسیم نمایند و براى دیگرى حق و نفع و بهره‌‏اى نیست که مداخله نمایند. و مخفى نماند که این قیود در صلحنامه ملک و آب است و نیز در صلحنامه خانه اینگونه قید شده است. و قابل ذکر است که این دو صلحنامه را دو نفر نوشته و در دو زمان نیز نوشته شده‌‏‌‌اند ولى بعد از گذشت چندین سال گاه به گاهى مادر مذکور مى‏‌‌گوید اموال را مى‏خواهم بفروشم. یا اصلا آن موقع بالإجبار من این اموال را صلح کرده‏ام. یا گاهى ادعا مى‌‌‏‌کند که دیوانه بوده‏ام. یا مریض بوده‌‏ام و بعد از چندى دورهم نشسته بدون رضایت دخترهایش اموال را بین پسرها و دخترهایش دو مرتبه تقسیم مى‌‌‏‌کند و هم اکنون ادعا مى‌‌‏‌کند که چیزى ندارم بخورم و خرجى ندارم و مى‏خواهم بفروشم. مستدعى است بیان فرمایید که با توجه به متن صلحنامه آیا او مى‏‌تواند صلحنامه‌‏‌‌‌‌ها را نادیده بگیرد و آنها را بهم بزند؟ و آیا حق دارد اموال را بفروشد؟ و نیز آیا تقسیم اموال بعد از چندین سال بین اولاد ذکور و اناث صحیح است؟ و آیا سخنان مادر که مى‏گوید: مجبور بودم یا دیوانه و مریض بودم و لذا صلح را قبول ندارم پذیرفته مى‏‌شود در حالى که در همان زمان به یکى از فرزندان ذکورش هم مقدارى از اموالش را بخشیده و صلح کرده است و هیچ‏گونه سخنى درباره آنها گفته نمى‏‌شود؟

اگر معلوم است که صلح مشروط به بعد از مردن بوده باطل است و اگر معلوم است که صلح مشروط نبوده و مسلوب المنفعه مادام الحیوة موصیه واقع شده صحیح و لازم است و ادعاى اکراه و غیره بدون اثبات شرعى مسموع نیست. و همچنین اگر شک در وقوع صلح به یکى از دو نحو مزبور باشد حکم به صحت مى‏‌شود و مصالح نمى‏‌تواند آن را بهم بزند.منبع: استفتائات امام خمینی(ره)، ج‏2، ص191 .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه