در مواردی که برای معالجه بیمار باید اذن گرفت تا ضمان متوجّه طبیب نشود، مانند جایی که اذن نگرفتن به خاطر تعارف در اذن گرفتن و بناء بر استیذان موجب بی مبالاتی و تقصیر گردد، بفرمایید: 1. آیا اذن از ولیّ طفل ممیز کافی است یا باید از طفل هم اذن گرفته شود؟ 2. در مورد عمل جرّاحی روی بیمار مغمی علیه، از کدام یک از کسانِ بیمار باید اذن گرفت. آیا ترتیب یا اولویتی در کار است؟ 3. در مورد بیمار مغمی علیه یا طفل صغیر مصدوم که مشخّص نیست آیا ولیّ دارد یا نه و دسترسی به حاکم شرع هم برای گرفتن اذن وجود ندارد و عدول مؤمنین هم حاضر نیستند و معالجه هم فوری باید انجام شود، تکلیف چیست؟

ج 1: بعد اذن از ولیّ، اذن از خود طفل ممیز لازم نیست. ج 2: ترتیب آن بر اساس همان ترتیب اولیاء در اجازه امور میت است. ج 3: بعد از اعلام برائت طبیب باید عمل جرّاحی را انجام دهد و نباید سهل انگاری در طبابت داشته باشد. ​​​​​​​منبع: استفتائات پزشکی، آیت الله العظمی علوی گرگانی (مدظله العالی)، قم: نشر فقیه اهل بیت (علیهم السلام)، 1395. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه