چرا اسلام دية برده را نصف قرار داده است؟ چرا اسلام اجازه مي دهد از كافر ربا گرفت؛ يعني مرد مسلمان به كافران مي تواند در زمينة ربا گرفتن ظلم كند؟

اسلام يك سلسله احكام موسمي و موقعي دارد، يا سلسله احكام ابدي. دية برده نصف نيست كه بلكه دية او به مقدار قيمت و ارزش او است كه بايد به صاحب او پرداخت شود، حتي گاهي قيمت او به اندازة دية يك انسان آزاد مي شود و گاهي بيشتر مي شود كه در اين صورت نبايد بيشتر از دية كامل پرداخت كرد، بلكه بايد به اندازة دية يا كمتر پرداخت شود.(1) در ورد ربا گرفتن اوّلاً بايد بگوييم ربا خواري يك نحوه كسب پول يا مال از راه حرام و غير شرعي است كه بر مسلمانان تحريم شده است. هميشه ربا گرفتن مساوي با ظلم نيست. اين طور نيست هر ربا خواري ظالم باشد. البته از جهت اين كه خلاف دستور خدا عمل مي كند، گناه كار و ظالم است، امّا معلوم نيست ربا خواري ظلم به مردم باشد و اين خود جاي بحث و كنكاش دارد كه به فرصت ديگري محوّل مي كنيم. در هر صورت شكي نيست كه ربا يكي از محرّمات و از گناهان كبيره است و عقوبت سختي دارد، ولي ربا گرفتن در چند مورد گناه نيست: 1ـ ربا گرفتن پدر از فرزند و بالعكس، 2ـ ربا بين زن و شوهر، 3ـ ربا بين مولا و عبد، 4ت ربا گرفتن مسلمان از كافر حربي، 5ـ ربا بين مسلمان و كافر ذمّي. هر كدام از اين استثناها رواياتي دارد. در روايتي اميرالمؤمنين(ع) از پيامبر(ص) نقل مي كند : "ليس بيننا و بين أهل حربنا ربا نأخذ منهم الف الف درهم بدرهم و نأخذ منهم و لا نعطيهم ؛ ربا گرفتن از كافراني كه با ما در جنگ اند، حرام نيست ما مي توانيم در برابر درهمي كه به آنان مي دهيم، هزاران درهم بگيريم و اصلاً اموال آنها را بگيريم و به آنان ندهيم".(2) چون كافر حربي هستند، تشنه به خون مايند و اگر فرصت پيدا كنند، به اموال و ناموس ما تجاوز مي كنند. در روايت امام صادق(ع) آمده است: "ليس بين المسلم و بين الذمّي ربا؛(3) بين مسلمان و كافر ذمّي ربا اشكال ندارد [چون اهل ذمه مانند يهود ربا گرفتن و ربا خواري را حلال مي شمارند و از جهت ديگر يك نحوه تنبيه براي آنان محسوب مي شوند]". يك اصل كلّي مي تواند دليل بر جواز ربا گرفتن به چندين برابر از كفّار باشد؛ يعني همان طور كه "كلمهْْ الله هي العليا؛ دين خدا به جهت حقانيّت آن بايد تفوّق و برتري داشته باشد ؛ مسلمانان نيز بايد ذليل و خوار زير چنگال كفّار نباشند و بايد داراي عزّت و شوكت و اقتدار باشند : " :إنّ العزّهْْ لله و لرسوله و للمؤمنين" . لذا براي رعايت اين اصل اين گونه احكام وضع شده است. پی نوشتها:1. وسائل الشيعه، ج 19، ص 152. 2. همان ، ج 12، ص 436. 3. همان، ص 437. www.eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه