پسر بچّه اى شش ماهه تمام اعضاى خانواده اش را از دست مى دهد. سرپرستى این کودک را خانواده اى دیگر، که رابطه نسبى و سببى با ایشان نداشته، به عهده گرفتند. تا قبل از تکلیف آن پسر، خانواده دوّم حقیقت را اعلان ننمودند؛ امّا با توجّه به این که خانواده مذکور داراى دخترى بالغ مى باشند، و با عنایت به وابستگى بسیار زیادى که فرزند مذکور به این خانواده دارد، به گونه اى که در صورت ابراز واقعیّت یقین به آسیب جسمى و روحى شدید براى خانواده و فرزند مى باشد، آیا پس از بلوغ آن پسر، اعلام واجب است؟ در صورت وجوب، اگر اعلام صورت نگیرد، آیا دختر و پسر (با توجّه به عدم علم به اجنبى بودن و یقین به محرمیّت) مرتکب حرامى مى شوند؟

با توجّه به این که کتمان این حقیقت در حال و آینده منشأ مشکلات مختلف شرعى است، سزاوار است تدریجاً و به طور غیر مستقیم، او را از حقیقت مسأله آگاه سازند. و اگر خانم آن خانواده به مدّت کافى او را شیر داده باشد فرزند رضاعى آن خانواده محسوب مى شود. منبع: استفتائات جدید، آیت‌‌ الله العظمی مکارم شیرازی دام ظله، جلد 4، تهیه و تنظیم: ابوالقاسم علیان نژادی، قم: انتشارات امام علی بن ابی‌طالب علیه ‌السلام، 1393. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه