حركت جهنميان و سير آنها در قيامت، چگونه است؟ تكاملي يا قهقرايي؟

نخست بايد دانست برخي از جهنميان، خداپرستان تبهكار و فاسق مي‏باشند و برخي جهنميان مشركان كافر مي‏باشند كه گروه اول پس از تحمل عذاب‏ها و پاك شدن‏ها به سوي بهشت راه مي‏يابند اما درباره گروه دوم؛ ادامه راه «ضلالت و انحراف» و راه «كفر و شرك» به صورت تكاملي نيست؛ بلكه به اين صورت است كه صورت‏هاي باطني راه باطل يا راه‏هاي باطل و ضلالت، به ترتيب عوالم ظاهر مي‏گردد و به ترتيب و به تدريج، اصل چهره باطني و حقيقي آنها ظاهر مي‏شود تا روز لقاي پروردگار. در آن روز و در آن عالم، صورت اصلي اين راه - كه طريقي به سوي غضب حق و آتش جهنم و عذاب‏هاي دايمي آن است - در برابر انسان منحرف ظاهر شده و آدم گمراه خود را در آن مي‏يابد. به بيان ديگر، مسيري كه اينها پيش گرفته‏اند، سير قهقرايي دارد. در واقع سير تكاملي به آن معنا كه اهل هدايت داشتند، نيست؛ بلكه پيشرفت اينها به معناي پيش رفتن به عمق و باطن راهي است كه پيش گرفته‏اند؛ زيرا ضلالت بطوني دارد كه باطن اخير آن، رو به رو گشتن با اسماي غضب الهي است. انساني كه در زندگي دنيايي در طريق ضلالت و انحراف حركت مي‏كند و پيش مي‏رود، در باطن امر، لحظه به لحظه به بطن اين ضلالت پيش مي‏رود تا با اسماي غضب و طرد حق مواجه مي‏گردد، مثلاً كسي در اين دنيا گناهي مي‏كند يا با حضرت حق‏عناد و لجاجت دارد؛ يعني، با اوامر او و در نهايت با اراده او مخالفت مي‏كند؛ اين طغيان و مقابله در اين دنيا، پشت حجاب است و انسان در حيات دنيوي از اين باطن محجوب است. وقتي حجاب و حجاب‏ها، مرحله به مرحله و به صورت تدريجي كنار رفت، آنچه در نهايت به ظهور و بروز مي‏رسد، مواجهه با خداوند «قهار» است؛ خدايي كه هر چه در مقابلش به عنوان مقابله كننده بايستد، او را طرد، و خرد مي‏كند. پس پيشرفت و حركت اهل ضلال در عمق و باطن ضلالت، پيش رفتن و مواجه شدن با اسماي غضب، طرد، لعن و ردّ الهي است. آياتي كه بر هدايت شدن مجرمان در روز قيامت به راه جهنم دلالت دارد، ناظر به همين واقعيت است؛ يعني، طريق جهنم - كه منحرفان در قيامت به آن هدايت مي‏شوند - صورت اصلي و باطني همان راه ضلالت دنيوي است كه در قيامت ظاهر مي‏شود. به آيات ذيل توجه كنيد: 1. (وَ قالُوا يا وَيْلَنا هذا يَوْمُ الدِّينِ، هذا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ، احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَ أَزْواجَهُمْ وَ ما كانُوا يَعْبُدُونَ، مِنْ دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلي‏ صِراطِ الْجَحِيمِ) صافات (7)، آيات 20 - 23. «[ و اهل ضلالت‏] مي‏گويند: اي واي بر [ حال‏] ما! اين روز جزا است، اين است همان روزي كه آن را تكذيب مي‏كرديد. [ سپس خطاب مي‏آيد به سوي ملائكه ]كساني را كه ستم كرده‏اند با هم رديفان‏شان و آنچه غير از خدا پرستيده‏اند، گرد آوريد [ و جمع كنيد ]و به سوي راه [ يا راهي كه به‏] جهنم [ منتهي مي‏شود ]رهبري‏شان كنيد». اين آيه با صراحت بيان مي‏كند كه بعد از حشر و جمع شدن منحرفان، تازه در راه پيش گرفته در دنيا و برزخ، پيش مي‏روند. پس معلوم است كه حركت در هر نظامي، ادامه دارد و براي اهل ضلالت، فرو رفتن در عمق و باطن آن - كه اثرش جهنم و جهنم‏ها است - مي‏باشد. 2. (فَإِنَّهُمْ لآكِلُونَ مِنْها فَمالِؤُنَ مِنْهَا الْبُطُونَ، ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْها لَشَوْباً مِنْ حَمِيمٍ، ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَي الْجَحِيمِ) همان، آيات 66 - 68. «پس دوزخيان حتماً از آن [ ميوه‏هاي درخت زقوم كه از قعر آتش سوزان مي‏رويد] مي‏خورند و شكم‏ها را از آن پر مي‏كنند؛ سپس ايشان را بر سر آن، آميغي از آب جوشان است، آن‏گاه بازگشت‏شان بي گمان به سوي دوزخ و جهنم است». «شجره زقوم»، درختي است كه ريشه‏اش از اصل جهنم روييده و شاخه و برگش تا اين نظام دنيايي كشيده شده است. عمل بد، فكر بد، صفت بد و عقيده بد، هر يك به نوبه خود، گرفتن شاخه‏اي از اين درخت است كه انسان را تا به اصل و ريشه آن، در عمق جهنم مي‏كشاند. آنان مدام از ميوه‏هاي اين درخت تغذيه مي‏كنند و شكم‏هاي خود را از آن پر مي‏كنند، تا براي پيش رفتن در قدم‏هاي بعدي آماده شوند و اين، مرحله به مرحله و تدريجاً ادامه دارد تا به سوي جهنم - كه ريشه درخت زقوم در آن جا هست - برسند و در عمق آن فرو روند. آيا اين جز حركت اهل ضلالت، چيز ديگري است؟!ر.ك: قيام قيامت، صص 120 - 124. eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه