آيا دعا كردن خوب است يا خير؟ در جايي شنيدم كه: خداوند به حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ فرمود چرا دعا نمي كني؟ چند وقت پيش هم، از شخصي شنيدم كه بندگان در روز قيامت به خودشان مي گويند كه اي كاش دعا نمي كرديم.

نه فقط دعا کردن کار خوب و پسنديده اي است، بلکه براي برآورده شدن نيازهاي دنيوي و اخروي انسان و بالاتر براي رسيدن انسان به کمال و قرب الهي، لازم و ضروري هم هست. آيات و روايات معصومين ـ عليهم السلام ـ ما را مکرراً به دعا کردن سفارش کرده اند. به عنوان نمونه آيات زير را در اين باره مي توان ذکر کرد: «و پروردگارتان گفت: مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم، آنان كه از عبادت من تكبّر ورزند، به زودي خوار و رسوا به دوزخ درآيند». «و هر گاه بندگان من، از تو در باره من بپرسند، (بگو) من نزديكم، و دعاي دعاكننده را ـ به هنگامي كه مرا بخواند ـ اجابت مي‏كنم...». «بگو: اگر دعاي شما نباشد، پروردگارم هيچ اعتنايي به شما نمي‏كند...». در روايات نيز توصيه زيادي به دعا کردن شده است. اگر به کتاب الدعاء در جلد دوم اصول کافي يا ابواب الدعاء در جلد نودم بحارالانوار رجوع کنيد، روايات زيادي در اهميت دعا، آثار و فوايد دعا، شرايط دعا و غيره خواهيد يافت. به عنوان نمونه در برخي از روايات کتاب الدعاء، دعا به عنوان «بهترين اعمال»، «محبوب ترين اعمال نزد خدا»، «بهترين وسيله تقرب به خدا»، «سلاح مؤمن»، «کليد رستگاري»، «دفع کننده بلا و قضا و قدر» و ... شمرده شده است. همين دعاهايي که در کتاب شريف مفاتيح الجنان وجود دارد هم به خوبي گوياي اين حقيقت است که دعا در اسلام از چه جايگاه با اهميتي برخودار است که اهل بيت ـ عليهم السلام ـ براي زمان ها و مکان ها و حالات و شرايط گوناگون دعاهاي گوناگون بيان کرده اند و خود آنان نيز تا چه حد در زندگي شريفشان به دعا خواندن اهميت داده اند. همان طور که شما فرموديد خداوند به حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ هم سفارش به دعا کرده است، البته با تعبيري که شما ذکر کرديد، نمي دانم روايتي وجود دارد يا نه، ولي تعبيرهايي شبيه به آن در روايات وجود دارد؛ در جلد هشتم کتاب شريف کافي، کتاب الروضه، در بابي به نام «حديث عيسي بن مريم»، برخي از سفارش هاي خداوند به حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ ذکر شده است که از جمله اين سفارش ها، سفرش به دعاست: «... اي عيسي! مرا آن گونه دعا کن که کسي که در حال غرق شدن است و محزون و بي پناه است، درخواست کمک مي کند...». اما چيزي که بندگان در روز قيامت حسرت مي خورند اين نيست که اي کاش دعا نمي کرديم، بلکه بر اساس برخي روايات اين حسرت است که اي کاش هيچ يک از دعاهاي ما در دنيا مستجاب نمي شد. حال چرا برخي بندگان در روز قيامت چنين حسرتي مي خورند؟ پاسخ اين است که اگر بندگان از خدا چيزي بخواهند که آن چيز به خير و مصلحت آنان نباشد، خداوند کريم تر از آن است که چيزي به صلاح بنده اش نباشد اما آن را به او بدهد، بنابراين در پاسخ اين دعا، يا خداوند در همين دنيا چيز بهتري که به صلاح بنده اش باشد به او مي دهد و يا در آخرت در عوض اين دعاهايي که به صلاح بنده اش نبوده و بنابراين مستجاب نشده است، پاداش هاي بسيار بهتري به آن بنده مي دهد. گاهي هم به اين دليل که خود دعا کردن و با خدا مناجات کردن براي مؤمن کمال بيشتري از خود آن حاجت ايجاد مي کند و به تعبير روايات، خدا دوست دارد صداي بنده اش را بشنود، اجابت آن دعا را به تأخير مي اندازد تا بنده اش بيشتر درِ خانه اش بيايد و در قيامت در ازاي اين تأخير به او اجر مي دهد. بندگان در روز قيامت با مشاهده اين پاداش هايي که خداوند در مقابل دعاهاي مستجاب نشده يا به تأخير افتاده شان به آن ها مي دهد، حسرت مي خورند که اي کاش هيچ يک از دعاهاي ما در دنيا مستجاب نمي شد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه