اگر انسان آن عملی را که باعث شد از بهشت اخراج گردد، انجام نمی داد و در بهشت می ماند، آیا می توان گفت با توجه به مختار بودن انسان و فعال بودن نفس اماره ،باز هم انسان کاری انجام می داد که منجر به اخراجش از بهشت می شد و سرنوشت محتوم انسان باز هم اخراج از بهشت بود و یا حتی اگر آدم (ع) و حوا هم در بهشت می ماندند، بالاخره نسل های بعدی عملی انجام می دادند که باعث اخراج انسان از بهشت گردد. و یا به طور مشابه اگر شیطان به عنوان موجودی مختار مانند ملائکه بر انسان سجده می کرد، در این صورت از درگاه خدا رانده نمی شد و دیگر وسوسه گری نبود که انسان را به راه بد رهنمون شود. بنابر این آیا می توان گفت مساله خیر و شر و سعادت و شقاوت معنی نداشت و دیگربه عذاب الهی و دوزخ نیز نیازی نبود؟

می توان گفت که از ابتدا قصد بر این بوده است که آدم وحوا در این دنیا زندگی کنندچرا که آیه 30 سوره بقره صراحتا کلام خداوندهنگام خلقت آدم در این باره را بیان کرده و می فرماید :...إنی جاعل فی الأرض خلیفة من در زمین خلیفه می گمارم، چرا که انسان برای امتحان و رسیدن به سعادت ابدی خلق شده بود و از لوازم آن زندگی بر روی زمین است، و زندگی در آن بهشت به عنوان مقدمه بوده است. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه