بیشترین لذتی که فرد از عبادت می برد، کجاست؟

اگر منظورتان این است که در یک عبادت مثل نماز، کدام بخش بیشترین لذت را برای بنده دارد، باید گفت که برای هر فردی ممکن است یکی از اجزای نماز لذت بخش ترین باشد؛ یکی قنوت را که اوج اظهار نیاز به درگاه خداوند است ترجیح می دهد، و دیگری در هنگام سجده که نزدیکترین حالت به بارگاه الهی است، بیشترین سرور را دارد و... . اما اگر مقصودتان این است که به طور کلی در همه عبادات، چه امری لذت بخش تر از بقیه است، باید گفت که برای بنده و عبد، هیچ لذتی بالاتر از این نیست که در برابر مولا و محبوبش بایستد و با او نجوا کند.  بگذارید مثالی بزنم، شما حتما دوستان صمیمی بسیاری دارید، صمیمی ترین دوستت را در نظر بگیر، حال تصور کن  که این دوستت، از همه مردم مهربانتر، قدرتمند تر، دانا تر، سخاوتمند تر و... باشد و خلاصه همه خوبیها را داشته باشد. آیا صحبت کردن با چنین دوستی که تو او را بیشتر از همه دوست داری و او هم بیشتر از بقیه به تو محبت دارد، لذت بخش نیست؟ اگر صحبت با یک انسان چنین شادی را به دنبال دارد، حرف زدن با زیباترین موجود ها یعنی خداوند چه لذتی خواهد داشت؟ خداوندی که از هر دوستی و حتی از مادر نیز نسبت به انسان مهربانتر است. خداوندی که تمام چرخه هستی به دست اوست و اوست که لحظه لحظه به ما وجود و هستی می بخشد. خداوندی که با لطف بیکرانش، بهترین ها را برای ما می خواهد. از آن طرف، انسانی که با این جمال مطلق در حال نجوا و گفتگو است، موجودی است ضعیف و ناتوان که هیچ چیز از خود ندارد و هر آنچه دارد از خداوند است و حتی خداوند است که قدرت بر این عبادت را به وی داده است.  نکته مهم اینجاست که خداوند با اینکه هیچ نیازی به عبادت ما ندارد و غنی مطلق است باز انسانها را دعوت کرده تا او را عبادت کنند و از این طریق  به خیر و سعادت واقعی خود دست یابند. پس در این عبادت و مناجات دو طرف وجود دارد. در روی زمین، بنده ای است ضعیف و امیدوار به لطف الهی و در ملکوت خداوندی مهربان و رؤوف و دوستدار بندگان. حال باید پرسید که آیا در عبادت، لذت بخش تر از این احساس وجود دارد که انسان خود را در برابر پروردگاری ببیند که به او اجازه داده با او نجوا کند و درد دلهای ناگفتنیش را به او بگوید و نیازهایش را تنها از خود خدا بخواهد و تنها به خود او امید و توکل داشته باشد. بنابراین اگر انسان از یک طرف خودش را بشناسد و از طرف دیگر بداند در برابر چه کسی ایستاده و با چه کسی در حال گفتگوی دو طرفه و خصوصی است، هیچ لذتی را با این لذت عوض نخواهد کرد. امام حسین (ع) می فرماید: خداوند بندگان را نیافرید، مگر به خاطر اینکه او را بشناسند، هنگامی که او را بشناسند، عبادتش می کنند و هنگامی که بندگی او را کنند از بندگی غیر او بی نیاز می شوند. [1] البته باید توجه داشت که چنین لذت و سروری برای همه حاصل نمی شود. کم نیستند افرادی که کمترین لذتی از عبادت خود نمی برند.عبادتی که چنین لذتی را به دنبال دارد شرایطی دارد که به طور خلاصه به مهمترین آنها اشاره می کنیم: حضور قلب به هنگام عبادت که خود راههای مختلفی دارد مثل: از بین بردن زمینه های حواس پرتی. فراغت بال قبل از نماز. نماز خواندن در محیط آرام و بدون سر و صدا. رعایت آداب ظاهری مثل نماز نخواندن در روبروی در یا عکس، نگاه کردن به مهر و... توجه داشتن به عظمت کسی که در برابر او ایستاده اید. توجه به این نکته که شاید این نماز آخرین نماز زندگی ما باشد. گناه نکردن: بی تردید قلبی که جای جای آنرا؛ نقاط سیاه گناه پوشانده، لذتی از عبادت نمی برد.   امام علی (ع) می فرمایند: "کیف یجد لذة العباده من لا یصدن عن الهوی:کسی که از هوای نفس خود پیروی می کند، چگونه از عبادت لذت خواهد برد؟! [2] البته نباید فراموش کرد که ناامیدی بزرگترین دشمن انسان است و همواره باید به یاد داشت که در هر لحظه امکان توبه و بازگشت به آغوش پر عطوفت خداوند وجود دارد. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه