در باره ی معاد جسمانی و روحانی چند نظریه وجود دارد؟

سه نظریه در چگونگی بر پایی معاد مطرح است: 1. فقط جسمانی: برخی فقیهان و حدیث نگاران (در دوره های پیشین) روح را دارای واقعیتی مادی می دانستند که مانند آتش در ذغال و یا آب در برگ گل ها، در بدن سریان و جریان دارد و با نابودی بدن پس از مرگ، نابود می گردد و چیزی به نام روح انسان باقی نمی ماند تا در قیامت برانگیخته شود (آنچه مهم است بدن است)؛ پس معاد، فقط جسمانی خواهد بود. 2. فقط روحانی: فلاسفه ی پیشین و پیروان حکمت مشاء بر این باور بودند، که نفس و روح انسان دارای واقعیتی مجرد و جدای از ماده است که نابودی و فنا در آن راه ندارد؛ اما بدن پس از مرگ و قطع علاقه ی روح از آن، نابود می گردد و چیزی از صورت و اعراض آن باقی نمی ماند تا بار دیگر در قیامت اعاده شود؛ پس معاد، فقط روحانی است. می گویند نفس ناطقه ی انسانِ نیکوکار به خاطر هیئت های فاضله و نیکو همواره در خوشی ها و لذت ها و ابتهاج های عقلی به سر می برد؛ اما نفس ناطقه ی انسان بدکار به خاطر جهل و تیرگی ها و هیئت های زشت و پست در عذاب عقلی به سر می برد. 3. جسمانی و روحانی با هم: بسیاری از بزرگان حکما و مشایخ عرفا و گروهی از متکلمین، مانند غزالی، کعبی، حلیمی، راغب اصفهانی و بسیاری از دانشمندان امامیه، مانند شیخ مفید، سید مرتضی، شیخ طوسی، محقق طوسی، علامه حلی و... معاد جسمانی - روحانی را پذیرفته اند؛ زیرا آنان نفس را جوهری مجرد از ماده می دانند که بار دیگر در سرای آخرت به بدن باز می گردد[1]، این نظریه را اکثر نصاری نیز قبول دارند. .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/03

لینک کوتاه