چرا بیشتر پیامبران از سلاله ی اسحاق بودند؟

در این باره باید به آیه 124 سوره انعام اشاره نمود که در آن آمده است که خداوند نسبت به چگونگی قرار دادن رسالتش (به چه کسانی این مقام و مسئولیت را واگذار کند ،در کجا رسول خویش را مبعوث نماید و چه زمانی این اتفاق بیفتد) داناتر و آگاه تر از بقیه است.[1] بنابراین در این باره باید گفت که خداوند علی رغم این که نسبت خویشاوندی با هیچ کس ندارد اما بر طبق علم بی کران خویش این افراد را برای انجام این مسئولیت خطیر برگزیده است ضمن اینکه این خاندان نسلی بسیار نجیب و حلال زاده و پاک بودند که در اصالت آن ها هیچ تردیدی وجود ندارد لذا زمینه احراز این رتبه دارا بودند. در این باره شما را به قسمتی از کتاب شخصیت و قیام امام حسین (ع) نوشته آقای دکتر ترخان پیرامون امام حسین علیه السلام  ارجاع می دهیم که مطالب مفیدی درباره سوال شما دارد. برتری امام حسین علیه السلام بر امامان دیگر در متون روایی، امتیازات فراوانی برای امام حسین علیه السلام در نظر گرفته شده است. جهت نمونه به برخی از آن اشاره می شود: الف. انتقال مقام امامت به نسل امام حسین علیه السلام  از حضرت امام محمّد باقرعلیه السلام و امام صادق علیه السلام ‏روایت شده است: خدای سبحان در عوض شهادت امام حسین علیه السلام مقام امامت را نصیب ذریۀ آن بزرگوار نمود، شفای امراض را در تربت مقدس آن حضرت و مستجاب شدن دعا را نزد قبر مبارک آن بزرگوار قرار داد. [2] در جای خود به اثبات رسیده است که مقام امامت یک منصب الهی است که به هر کس داده نمی شود [3]، بلکه به شروط و شایستگی های خاصی مانند عصمت، افضل بودن، علم لدنّی و... نیازمند است. [4] بدیهی است که از این شایستگی ها تنها خداوند آگاهی دارد و تنها او باید به نصب امام بپردازد. [5] این که چرا امامت، خلافت و یا نبوّت و لو به جهت لیاقت‏های لازم در نسل پیامبر، یا امام سابق قرار داده می شود، سرّی است که تنها خداوند از آن آگاهی کامل دارد، اما شاید بتوان گفت: 1. پیامبران با ثبوت نبوت و کمالاتشان، در قلب‏ها جا گرفته و در میان مردم محبوبیت خاصی پیدا می‏کنند. مردم نیز در صورتی که کسی را دوست بدارند وابستگان صالحِ او را نیز دوست می‏دارند و هر کسی که مورد محبت قرار گرفت در صدد اطاعت از فرامین او بر می‏آیند، از همین رو بهترین افراد برای امامت و جانشینی و یا نبوت، ذریه و نسل آن پیامبرند. 2. گرچه در بین ذریه و نسل پیامبران، انسان های ناخلف و ناصالح؛ مانند فرزند حضرت نوحعلیه السلام و جعفر کذاب نیز بوده اند، اما نباید تأثیر محیط خانواده و جامعه، غذای طیب، طینت و رحم پاک را در تربیت نسلی شایسته فراموش کرد و نقش وراثت (مسائل ژنتیکی) و محیط را در انتقال سجایای اخلاقی و شایستگی ها نادیده انگاشت. [6] بی گمان انتخاب امام بر اساس لیاقت ها و شرایط گفته شده است، ولی عوامل یاد شده می تواند بستر این شرایط را آماده سازد و نقش اساسی را در فراهم نمودن زمینه های لازم، ایفا نماید. بر این اساس، می توان حدس زد که چرا خداوند امامان بعدی را از نسل امام حسین علیه السلام انتخاب فرموده است. اگرچه محبت همۀ امامان در دل های مؤمنان است ،[7] و اگرچه همۀ امامان پاک و از نسلی پاک بودند، و امام حسن علیه السلام نیز از این امر استثنا نبود، اما بدون تردید به جان خریدن تمام سختی ها، گذشتن از خود و فدا شدن در راه محبوب و...، چنان محبوبیتی را برای سیدالشهدا علیه السلام رقم زد که به فرمودۀ پیامبرصلی الله علیه و آله حرارتِ آتش عشقی که از امام در دل ها روشن شده است، هیچ وقت به سردی نخواهد گرائید! [8] از این جهت نسبت به نسل آن امام توجه و اطاعت پذیری بیشتری وجود دارد. از سویی دیگر رفتار خاصی که در حادثۀ کربلا توسط امام بروز یافت و شرایط و فضای ویژه ای که در خانوادۀ آن حضرت با شهادتش پدید آمد و ده ها عامل دیگری از این دست، زمینه های رشد بیشتر فضایل را در نسل سیدالشهدا فراهم کرد. علاوه بر این که چه اشکالی دارد به دلیل کار نیک پدر، از سوی خداوند پاداشی به نسل آن پدر داده شود! همان گونه که به پاس قدردانی از دو کارِ نیکِ «لاوی» برادر حضرت یوسف علیه السلام، پیامبری و نبوت در نسل او قرار گرفته و حضرت موسی علیه السلام که از نسلش بود به پیامبری برگزیده شد ،[9] البته معنای این سخن نه آن است که حضرت موسی علیه السلام شایستۀ پیامبری نبود، بلکه به معنای آن است که علاوه بر لیاقت های ذاتی، عمل نیک پدرش نیز در این امر دخیل بود.   .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه