طبق آیه 42 سوره هود، وقتی کشتی حضرت نوح(ع) در میان امواج در حال حرکت بود، آن‌حضرت(ع) به فرزندشان فرمود که سوار بر کشتی شود؟ چگونه می‌شود تصور کرد کشتى‌ای که در میان امواج حرکت مى‌کرد، حضرت نوح به فرزند خود بگوید که به کشتى سوار شو؟

نخست باید در نظر داشت، همان‌گونه که در برخی از دیگر آیات نیز گفته شد، تقدیم و تأخیر فرازهای قرآنی لزوماً به معنای آن نیست که رخدادهای یادشده در آن فرازها نیز به ترتیب و به صورت پیاپی اتفاق افتاده باشد.با این مقدمه به آیه مورد نظر می‌پردازیم:« وَ هِیَ تَجْرِی بِهِمْ فِی مَوجٍ کَالْجِبَالِوَهِیَ تَجْرِی بِهِمْ فِی مَوْجٍ کَالْجِبَالِ وَ نادى‏ نُوحٌ ابْنَهُ وَ کانَ فِی مَعْزِلٍ یا بُنَی ارْکبْ مَعَنا وَ لا تَکنْ مَعَ الْکافِرِینَ»؛[1]و کشتی آنان را در امواجی که مانند کوه‌ها بودند حرکت می‌داد و نوح خطاب به فرزندش که در گوشه‏اى قرار داشت گفت: پسرم! با ما سوار شو و با کافران مباش!در مورد «معزل» و یا «گوشه‌»‌ای که فرزند نوح در آن قرار داشت، در تفاسیر می‌خوانیم:پسر نوح(ع) در قسمتی از دامنه یک کوه بود.[2]پسر نوح(ع) در فاصله‌ای دورتر از کشتی و دور از منطقه‌ای بود که پدرش در آن‌جا بود.[3]پسر نوح(ع) فاصله‌ای مادی با پدرش نداشت، اما چون دین او را نپذیرفته بود؛ گویا که در گوشه‌ای قرار داشت.[4]در هر حال، با جمع‌بندی این آیه با دیگر آیات و نیز تفاسیری که وجود دارند، می‌توان به این نتیجه رسید که رخداد اشاره‌شده در فراز دوم آیه، یعنی گفت‌وگوی نوح(ع) با فرزندش قبل از آن بود که تمام منطقه کاملاً زیر آب رفته[5] و کشتی در میان دریایی که هیچ خشکی پیرامون آن مشاهده نمی‌شد در حال حرکت باشد. موضوعی که در فراز اول آیه بدان اشاره شده بود.زیرا ظاهر آیه آن است که هنگام این گفت‌وگو با آن‌که نشانه‌های عذاب پدیدار شده بود، اما فرزند نوح در نقطه‌ای قرار داشت که به نظر او فعلاً خطری او را تهدید نکرده و حتی در صورت چنین تهدیدی گمان می‌کرد که راه فراری پیش رو خواهد داشت؛ از این‌رو در ادامه‌ی گفت‌وگو و در پاسخ به پدرش چنین عنوان کرد که من به کوه و مناطقی که ارتفاع بیشتری دارند، پناه خواهم برد.[6] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه