هر چند، عرفان تائوئیسم و شامانیسم، در دسته عرفان‌های طبیعت‌گرا قرار می‌گیرند، اما عرفان تائوئیسم اگرچه نیروهای طبیعی و پیوند و وحدت با آن را غایت سیر معنوی خود قرار می‌دهد، اما از این جهت با شامانیسم فاصله می‌گیرد و متمایز می‌گردد که این تکاپوی معنوی را در رابطه با زندگی واقعی دنبال کرده، آثار آن در زندگی عینی و نه چیزی بیرون آن می‌جوید. از این رو می‌توان آن را طبیعت‌گرای واقع‌نگر نامید. با توجه به اینکه اهمیت به زندگی و مواجهه و درگیری با زیستن در طبیعت عرفان طبیعت‌گرا را پدیدآورده، دو رویکرد اساسی در این گرایش رخ نموده است.

هر چند، عرفان تائوئیسم و شامانیسم، در دسته عرفان‌های طبیعت‌گرا قرار می‌گیرند، اما عرفان تائوئیسم اگرچه نیروهای طبیعی و پیوند و وحدت با آن را غایت سیر معنوی خود قرار می‌دهد، اما از این جهت با شامانیسم فاصله می‌گیرد و متمایز می‌گردد که این تکاپوی معنوی را در رابطه با زندگی واقعی دنبال کرده، آثار آن در زندگی عینی و نه چیزی بیرون آن می‌جوید. از این رو می‌توان آن را طبیعت‌گرای واقع‌نگر نامید. با توجه به اینکه اهمیت به زندگی و مواجهه و درگیری با زیستن در طبیعت عرفان طبیعت‌گرا را پدیدآورده، دو رویکرد اساسی در این گرایش رخ نموده است. گرایشی به کشف چیزی غیر از این طبیعت در ماوراء‌ که طبیعت را ابزار خود قرار داده است. و دیگر گرایشی به شناخت بعدی معنوی در همین طبیعت که در قالب طبیعت متجلی شده است. گرایش اول به طبیعت‌گرایی وهم‌جو در شامانیسم انجامید و گرایش دوم به طبیعت‌گرایی واقع‌نگر در تائوئیسم منجر شد. البته این به معنای انطباق کامل گزاره‌های فلسفی و عرفانی تائوئیسم با واقعیت نیست، بلکه این تقسیم وجه غالب و درون مایه‌های اصلی مکتب‌های عرفانی و معنوی مورد بحث را معرفی می‌کند. در حالی که هم شامانیسم گزاره‌های سازگار با واقعیت دارد و هم تائوئیسم از اوهام غیر واقعی تهی نیست. نوشته‌شده توسط : حمید رضا مظاهری سیف .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه