در آیه اى از قرآن کریم که مى فرماید:(وإذا ضربتم فى الأرض فلیس علیکم جناح أن تقصروا من الصلاة إن خفتم أن یفتنکم الذین کفروا...)(1)، قصر نماز منحصر به حالت خوف شده است. آیا روایاتى که قصر را اعم از خوف در سفر مى داند، مخالف این آیه نیست؟

بسمه تعالى: در کتاب الانصاف پاسخ این سؤال را به طور گسترده، بیان کرده ایم. آنچه از آیه ى مزبور استفاده مى شود تقصیر در حالت سفر همراه با خوف است، نه تنها حالت خوف؛ به گواه این که مى گوید: (إذا ضربتم فى الأرض...) و در آیه 103 مى فرماید: (فإذا اطمئننتم...) کنایه از این که هرگاه در وطن قرار گرفتید؛ اما سنت پیامبر این حکم را توسعه داده، حتى یکى از اصحاب این سؤال را از پیامبر پرسید که حضرت فرمود:هدیه اى است از جانب خدا به امت من که چه حال خوف و چه در حال غیر خوف نماز را به صورت قصر بخوانند و توسعه حکم بیان شده در آیه، مخالفت با مفاد آیه شمرده نمى شود. گذشته بر این در عصر رسول خدا غالب سفرها همراه با خوف بود و این از قبیل قید غالب است که فاقد مفهوم مى باشد؛ مانند آیه ى (وربائبکم اللاتى فى حجورکم)، در حالى که حرمت ربیبه مشروط به حضور در خانه ى شوهر نیست. والله العالم پی نوشت: 1. نساء/101. منبع: استفتائات، آیت ‌الله العظمى سبحانى (دام ظله)، جلد اول، قم: مؤسسه امام صادق علیه‌السلام، 1389. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه