در فقه اسلامی صلح به چه معنی است؟

صلح در لغت به معنای مسالمت و سازش آمده است.‏[1] صلح در موضوع جنگ و صلح و در موضوعات فقهی نیز با این معنای لغوی،تناسب بسیار دارد. تعریف صلح در فقه و حقوق فقها در تعریف صلح آورده اند: «صلح، عقد لازمی براى رفع نزاع و خصومت در میان مسلمانان است».[2] بعضی از حقوق دانان نیز در تعریف صلح آورده اند: «صلح؛ در اصطلاح، عبارت از تراضى و تسالم بر امرى است، خواه تملیک عین باشد یا منفعت و یا اسقاط دین و یا حق و یا غیر آن».[3] در تحقق صلح لازم نیست به صیغۀ خاصی و یا به زبان عربی باشد لذا گفته اند: لازم نیست صیغۀ صلح به عربى خوانده شود، بلکه با هر لفظى[4] که بفهماند با هم صلح و سازش کرده‌اند (صلح) صحیح است.[5] صلح از جمله عقود لازم است که بر طرفین پایبندی به آن لازم بوده و حق برهم زدن عقد را هم ندارند؛ بله، هرگاه هر دو طرف راضى شوند که صلح را بر هم زنند[6] و یا یکی از خیارات محقق شود؛ جایز است، صلح فسخ گردد.[7] البته صلح به معنای دیگری نیز در فقه وجود دارد که منظور صلح در جنگ است که در باب المهادنه مطرح می شود و به آن عقد المهادنه و عقد الهُدنه نیز گفته می شود. [8] [1]. قرشى، سید على اکبر، قاموس قرآن، ج‏ 4، ص 141، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ ششم، 1371 ش. [2]. نراقى، مولى محمد مهدى بن ابى ذر، أنیس التجار، ص 387، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى، قم، اول، 1425‍ ق. [3]. طاهرى، حبیب الله، حقوق مدنى، ج ‌4، ص 505، جامعه مدرسین، قم، دوم، 1418 ه‍ ق. [4]. بهجت سیستانی،زنجانی: هر لفظ یا فعلی... [5]. خمینى، سید روح اللّٰه موسوى، توضیح المسائل (محشّٰى - امام خمینى)، ج ‌2، ص 313، جامعه مدرسین، قم، هشتم، 1424 ه‍ ق. [6]. أنیس التجار، ص 388. [7]. خمینى، سید روح اللّٰه موسوى، نجاة العباد، ص 244، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینى، تهران، اول، 1422 ه‍ ق. [8]. راوندى، قطب الدین، سعید بن عبداللّٰه، فقه القرآن، ج 1، ص 354، کتابخانه آیة الله مرعشى نجفى، قم، 1405 ه‍ ق. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه