گاهي اوقات انگيزه قوي الهي در انسان پديد مي آيد که براي بيدار شدن خود و ديگران تلاش می کند اما چيزي نمي گذرد دچار سستي مي شود دليلش چيست؟

برادر گرامي حالت ياد شده مي تواند از علل زير ناشي شود: 1ـ حالات قلب: قلب ما داراي حالات مختلفي است امام رضا ـ عليه السلام ـ مي فرمايند همانا دلها را «رويکردي» هست و «روي گرداني»، نشاطي هست و رخوتي. پس هر گاه رو کنند، با فهم و بصيرت شوند و هرگاه پشت کنند، خسته و ملول گردند. بنابراين، به گاه روي آوري و نشاطشان، به آنها چنگ زنيد (و در عبادات به کارشان کشيد) و به گاه رويگرداني و رخوتشان: آنها را به حال خود رها سازيد. و در روايات داريم که عبادات را بر خود تحميل نکنيد هرگاه مستحبات به واجبات ضربه بزنند آنها را کنار بگذرايد و يا در حدي که نشاط داريد به آن مستحبات مشغول شويد. 2ـ نسيم هاي رحمت: در روايت داريم که در روزگار شما در ايامي خاص، نسيم هاي رحمت الهي مي وزد؛ خودتان را در معرض آن نسيم ها قرار دهيد در مکان ها و زمان هاي مذهبي چنين نسيم هايي وجود دارد و چه بسا در چنين موقعي حال خوشي به انسان دست دهد؛ بنابراين ما نبايد بگذاريم با غفلت و گناه نورانيتي که کسب مي کنيم را از دست بدهيم. 3ـ به خود آمدن و غفلت زدايي: در برخي مواقع زمينه هايي پيش مي آيد که انسان از غفلت خارج مي شود و به اهداف خلقت خود هشيار تر مي شود، اين مواقع نفس، شهوت وشيطان راحت ترکنترل مي شود ولي به محض اين که انسان از آن حال و هوا خارج مي شود، انگيزه هايش کم فروغ مي شود. اين مواقع عبارتند از: شرکت در جلسات، تشييع جنازه زيارت قبور، ديدار علماء رباني و خواندن شرح حال عارفان و بزرگان، معاشرت و هم نشيني با افراد معنوي، عيادت مريض، تفکر در آيات الهي و نعمت هاي او و... . 4ـ توجه به عوامل ايجابي در سير معنوي: در سير معنوي بايد هم به عوامل ايجابي و سلسله کارهايي که بايد انجام دهيم توجه کنيم و هم به عوامل سلبي و موانع، به عبارت ديگر براي رسيدن به مقصد الهي دو چيز مهم است. الف) کارهايي که بايد بکنيم (واجبات موکد، واجبات عادي، مستحبات موکد، مستحبات عادي و مباحات) ب) کارهايي که بايد ترک کنيم (گناهان کبيره، گناهان عادي، مکروهات و مشتبهات) در مسير الهي، غالبا توجه ما به انجام کارهاي مثبت بيشتر است تا ترک کارهاي منفي، حال آن که بايد به هر دو کار بها دهيم به عنوان مثال انجام مشتبهات و بي مبالاتي در آنها مي تواند براي سير ما به سوي خدا مانعي ايجاد کند و جلوي چشم و گوش و قلب باطني ما را پرده غفلت بيفکند؛ مشتبهات مي تواند شنيداري (هر چيزي را شنيدن) ديداري (هر چيزي را ديدن و فيلتر معنوي نداشتن) گفتاري و کرداري باشد. عدم توجه به موانع يعني ولخرجي و اسراف کردن در معنويت و نورانيت است که به دست آورده ايم. 5ـ دعاي ديگران در حق ما: دعاي ديگران به ويژه والدين و ائمه ـ عليهم السلام ـ در حق ما به استجابت نزديک است و مي تواند به سير ما به سوي خدا سرعت دهد. عارف بزرگ آيت الله ميرزا جواد آقاي ملکي تبريزي مي فرمايد: سحر گاهي حالت خوشي به من دست داد و نورانيتي به من افزوده شد متوجه شدم که اين نورانيت از کارهاي من نيست بلکه از دعاي يکي از طلاب در حق من است. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه