چگونه می توان نمازهای نافله را با رغبت و نشاط انجام داد؟

شرح پرسش:اخیراً برخی اخبار و روایات در تأکید خواندن 51 رکعت نماز در شبانه‏ روز را خوانده‏ام، و در مقام تصدیق برایم مسلّم شده که از دست دادنِ منافع نوافل یومیّه خسران بزرگی است، امّا در مقام عزم و اراده، خصوصاً در مورد نوافل ظهر و عصر (8 رکعت هر کدام) احساس سستی می‏کنم، و بر نفسم بسیار سنگین و گران است. و چنانچه می‏دانید، در این موارد معمولاً انسان، خود را توجیه می‏کند که «من کار و درس و مطالعه دارم، و باید به اهمّ برسم». در حالی‏که ائمّه و انبیاء که این اعمال را انجام می‏دادند و چنین سفارش کردند هم کار داشتند، و خود می‏دانستند که ظرفیّت و توانایی‏های مردم به چه نحو است. در هر صورت می‏خواهم اگر می‏شود مطلب را به نحوی برایم بیان کنید که این اکراه و سنگینی نفس نسبت به نوافل یومیّه از من رخت بربندد، و بتوانم با شوق و رغبت به این عبادات گردن بنهم.پاسخ اجمالی:انسان به اندازه توانایی خود تکالیف دینی را انجام می دهد؛ برای همین، شما هر مقدار که می توانید و کارهای ضروری دیگری در زندگی که ناچار به انجام آن هستید ندارید، نوافل را بجا آورید.انجام نمازهای نافله، نیاز به حال مناجات، عشق و علاقه دارد و گرنه ممکن است نتایج منفی داشته و آن اثر مثبت خود را در روح انسان نگذارد.پاسخ تفصیلی:پاسخ پرسش شما در ضمن نکات زیر بیان می شود:1. از آیات قرآن [1] و روایات استفاده می شود که آدمی به اندازه توان و قدرت خود مأمور به انجام اعمال مستحبی است و حتی در باره انجام برخی از واجبات هم خداوند متعال یا فرصت بیشتری برای انجام آن عمل لحاظ کرده؛ مانند نمازهای پنج گانه که وقتشان زیاد است و یا جایگزینی برای آن قرار داده است؛ به عنوان نمونه، کسی که به دلیل مریضی، نتواند روزه بگیرد روزه از عهده او در همان حال برداشته شده و باید در زمان توان و قدرت آن را قضا نماید. [2] پس، خداوند از هیچ‌کس بیش از توانایی او تکلیفی نخواسته است. دین اسلام، دینی آسان و مطابق با عقل و منطق و فطرتِ انسان است.2. درست است که خداوند نوافلی را برای نمازهای پنج گانه قرار داده که دارای ثواب فراوانی است، اما قدرت افراد نسبت به انجام آنها متفاوت بوده، و بر حسب موارد و اوقات تغییر پذیر است. اگر کسی بتواند همه آن را انجام دهد و این کار را بکند، ثواب زیادی نصیبش می شود و گرنه به مقداری که توانایی دارد، انجام می دهد؛ زیرا اعمال مستحبی بهتر است که با عشق و علاقه انجام گیرد؛ زیرا زیاده روی در عبادت های مستحبی و انجام آنان بدون میل و با زحمت و مشقّت، ممکن است نتایج منفی را به همراه داشته و انسان به عبادت بی رغبت شود.امام باقر (ع) می فرماید: حضرت رسول اکرم (ص) فرمود: «بدانید که در ابتدا برای هر عبادتى رغبت و میل زیادى است، سپس تدریجاً به سوى سستى منتهى مى‏شود. آن کسى که رغبت و میل شدید او به عبادت بر طبق سنت من باشد، مسلماً او هدایت یافته و آن کس که با سنت و روش من مخالفت کند در گمراهى و ضلالت است و عملش بر زیانش خواهد بود. بدانید من که رسول خدا هستم، هم نماز می­خوانم، هم می­خوابم. گاهى روزه می­گیرم و گاهى هم افطار نموده و روزه نمی­گیرم. می­خندم گریه هم می­کنم. پس هر که از سنت و روش من روگردان شود چنین کسى از من نیست و من از او بیزارم...». [3]امام صادق (ع) می فرماید: «کارى نکنید که عبادت الهى در نظرتان ناپسند جلوه کند». [4]پس، بهتر است هرگاه حال مناجات و عشق و علاقه به انجام مستحبات وجود دارد، آنها را انجام دهد و گرنه به انجام واجبات اکتفا شود و از خدا درخواست نماید تا توفیق انجام مستحبات و حال مناجات را به او عطا نماید.3. در صورتی که انسان به هر دلیل نتواند این نوافل را در وقت خود انجام دهد می تواند قضای آنها را بجا آورد. [5]4. برای ترغیب و علاقه به انجام فرائض و مستحبات ابتدا باید زیر بناهای فکری مورد بررسی قرار گرفته و در اصلاح و تقویت آن کوشید. دیدگاه و عقیده فرد در مورد خداوند، جهان هستی، انسان، معاد و... تأثیر مستقیم بر ایمان و پای بندی او به انجام فرائض و اعمال و رفتار او دارد. پس، باید معرفت دینی را تقویت کرد تا اندیشه در عمل تأثیرگذار باشد.5. برای انجام تکالیف دینی و امور پسندیده باید اراده قوی داشته و اراده خود را تقویت کرد.6. انسان ها در زندگی خود امور ضروری و لازمی دارند که از انجام عبادات مستحبی دارای اهمیت و ثواب بیشتری هستند؛ مانند فراهم کردن نیازهای معیشتی زندگی که در برخی مواقع، اگر این نیازها برآورده نشود، انسان نمی تواند قدرت و نشاط در عبادت پیدا نماید.امام باقر (ع) می فرماید: «هر کس که براى بى‏نیازى از مردم، و در رفاه قرار دادن خانواده خود، و نیکى کردن به همسایه، به کسب روزى (و امکانات زندگى) بپردازد، روز قیامت در حالى خداى بزرگ را ملاقات مى‏کند که صورتى همچون ماه شب چهاردهم دارد». [6]همچنین در روایتی نقل شده است که گروهی از اصحاب پیامبر اکرم (ص) کسب و کار را رها کرده، دکّان هاى خود را بستند و به عبادت پرداختند و گفتند: «روزى ما خواهد رسید»؛ چون پیغمبر (ص) این خبر را شنید، ایشان را نزد خود خواست و فرمود: «چه چیز شما را بر این کار واداشت؟»، گفتند: اى رسول خدا! خدا رساندن روزى ما را کفالت کرد و از این رو به عبادت پرداختیم. آن حضرت فرمود: «هر کس چنین کند دعایش مستجاب نخواهد شد، بروید دنبال کار (و طلب روزى حلال)». [7]حال اگر کسب روزی مورد نیاز از راه حلال که بر سرپرست خانواده واجب است، با مستحباتی در تعارض باشد، لازم است که به واجب عمل کرده و مستحب را ترک نمود، اما باید به این نکته نیز توجه داشت که طلب روزی با زیاده خواهی و تکاثر دو موضوع جدا از هم می باشند.پس، هم باید دنیای خود را تأمین کرد و هم آخرت و اگر یکی رها شود انسان به رستگاری نمی­ رسد. پی نوشتها:[1] مانند:«فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَ اسْمَعُوا وَ أَطیعُوا وَ أَنْفِقُوا خَیْراً لِأَنْفُسِکُمْ...»: پس تا مى‏توانید تقواى الهى پیشه کنید و گوش دهید و اطاعت نمایید و انفاق کنید که براى شما بهتر است‏. (تغابن، 16)؛ «...فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنْهُ وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ...»: پس به اندازه‏اى که براى شما ممکن است از آن تلاوت کنید و نماز را بر پا دارید و زکات بپردازید. (مزمل، 20).[2] برای آگاهی بیشتر «قضای روزه ماه مبارک رمضان»، سؤال 9150 را مطالعه کنید.[3] مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 68، ص 209 و 210، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404ق.[4] بحارالانوار، ج 68، ص 213.[5] برگرفته از نمایه «قضای اعمال مستحبی»، islamquest.net/fa/archive/question/2988.[6] حرّ عاملی، محمد بن حسن بن علی، ‏وسائل الشیعة، ج 17، ص 21، مؤسسه آل البیت، قم، 1409ق.[7] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 5، ص 84، دارالکتب الاسلامیة، تهران، 1365ش.منبع: www.islamquest.net .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه