تخمین زمان مطالعه: 1 دقیقه
در جواني يا سن خاص به پيامبري يا امامت منصوب شدن نشان از شرافت يا عدم شرافت ندارد بلکه به مصالح ديگري برمي گردد. در مورد حضرت عيسي(ع) لازم بود که بني اسرائيل او را از کودکي بشناسند که او در گهواره چنين فصيح سخن گفت. اما پيامبر اکرم(ص) که پيامبر دين خاتم است و لازم بود که قرآن را بر دوش بکشد، لازم بود که چهل سال رياضت بکشد تا تحمل دريافت قرآني - که تجلي اعظم الهي بر بشريت است - را پيدا کند. درباره ائمه نيز چنين است، مصالح الهي ايجاب مي کرد که زمين از حجت خالي نباشد، لذا امام جواد(ع) در کودکي به اين منصب مي رسند و امام زمان(عج) در کودکي امامت را بر دوش مي گيرند پس نبوت و امامت به مصلحت الهي بازگشت مي کند که همه جوانب جامعه، انسان ها و موارد ديگر را شامل مي شود و همه پيامبران و امامان از کودکي شايسته اين مقام را داشته اند، منتها بايد زمينه الهي آن پيدا شود تا منصب به پيامبر و امام القاء شود.www.payambarazam.ir .
راسخون
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.