در قرآن آمده است که اگر انسان در این دنیا، زحمت زیادی بکشد و سختی ها و رنج ها را تحمل کند و وظایف دینی اش را به خوبی انجام دهد ؛ خدا او را به بهشت می برد و او در آنجا جاودانه خواهد بود . می خواستم بدانم «جاودان بودن» چگونه است؟ آیا اصلاً می شود انسان جاویدان باشد و نمیرد و پیر و فرسوده نشود؟ لطفاً در این مورد توضیح دهید ؛ چون بعد از گذشت مثلاً ۱۰۰ یا ۲۰۰ سال، بالاخره پیر و فرسوده می شود؟ آیا درست است که می گویند یک روز اینجا معادل با صد سال آنجا است؟ یا اینکه صد سال اینجا معادل است با یک روز آنجا؟

پیرى و فرسودگى از ویژگى هاى موجودات مادى است ؛ زیرا عوامل طبیعى و فراز و نشیب زندگى، موجب فرسایش ماده مى شود . اما موجودات عقلى و برزخى، تحت تأثیر این گونه عوامل نیستند . به طور مثال 4=2*2 همیشه ثابت است و حالت خودش را حفظ مى کند و یا صورت مثالى انسان ها در عالَم رؤیا و عالم برزخ، شکل خود را مى تواند به طور ثابت نگه دارد . همچنین نظام حاکم بر قیامت، مانند نظام حاکم بر دنیا نیست تا مسئله فرسودگى، پیرى و نو و کهنه شدن در آن مطرح باشد . در آنجا قوانین و سنن دیگرى برقرار است ؛ از این رو با توجه به آن سنن، مسئله خلود وجاودانگى در تنعّم یا عذاب، هیچ مشکل عقلى ندارد ؛ چنان که بسیارى از آیات قرآنى به آن اشاره دارد نگا: بقره (2 )، آیه 82، آل عمران (3 )، آیه 107، نساء (4 )، آیه 122، مائده (5 )، آیه 119، ابراهیم (14 )، آیه 23 و ... .اما اینکه گاهى در بعضى از روایات آمده، یک روز در قیامت معادل صد سال اینجا است و یا قیامت پنجاه موقف دارد که هر موقفى مانند هزار سال است نگا: بحارالانوار، ج 7، ص 126، ح 3 .؛ براى تقریب به ذهن و بیانگر دشوارى و سختى مسائل قیامت است . .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه