اینکه در بعضی گناهان خدا می گوید این دیگر بنده من نیست آیا این درست است؟

تا هنگامی که انسان در ساحت ایمان قدم می زند، همه گناهان او از طرف خداوند قابل بخشش است. خروج از بندگی خداوند زمانی اتفاق می افتد که انسان از محدوده ایمان خارج شود و به خدای عالم شکر بورزد. از این رو خدای تعالی فرمود: «ان الله لا یغفر ان یشرک به و یغفر مادون ذلک لمن یشاء؛ به راستی که خداوند شرک به خود را نمی آمرزد و غیر آن را از هر که بخواهد می بخشد».(انعام، آیات 48 و 116)و نیز فرمود: «ثم ازدادو کفرا لم یکن الله لیغفر لهم؛ سپس بر کفرشان افزودند و خداوند هرگز آنها را نمی آمرزد».(نساء، آیه 137)بنابراین شرک و کفر از روی عناد آمرزیده نمی شود. چه بسیارند کسانی که ایمان قلبی و باطنی دارند ولی در ظاهر به علت جهل ممکن است از گروه مشرکان باشند و در صورتی که حق به آنها عرضه شود خاشعانه بپذیرند. از این رو قرآن کریم می فرماید: «و ان احد من المشرکین استجارک فاجره حتی یسمع کلام الله؛ اگر کسی از مشرکان به تو پناه آورد به او پناه بده تا کلام خداوند را بشنود».(توبه، آیه 6)بنابراین حتی شرک و کفر از روی جهل گناهی نیست که آمرزیده نشود بلکه شرک و کفر حقیقی و قلبی که در اثر دشمنی با خدا و دین او و گناه پدید می آید آمرزش ناپذیر است. بلکه بر همه مسلمانان لازم است که مشرکان و کافران ظاهری را فراخوانده و ندای توحید ایمان را به گوششان برسانند و جهل را از آنها بزدایند، تا خدای متعال آنها را در ثواب ایمان و سایر کارهای نیک دعوت شدگان شریک گرداند.ایمان حیات حقیقی است و کسی که دیگری را به ایمان دعوت کرده در حقیقت او را زنده کرده و به زندگی حقیقی فراخوانده است. چنان که خدای تعالی می فرماید: «یا ایها الذین آمنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم؛ ای کسانی که ایمان آورده اید خدا و رسول را پاسخ دهید وقتی شما را دعوت می کنند تا زنده گردانند».(انفال، آیه 24) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه