ایا در روز عاشورا پس از شهادت امام حسین علیه السلام تعرضی به حرم شده است؟در کوچه های مدینه چه طور؟

خیر چنین جنایاتی رخ نداده چرا که آنها خود را خیل‌الله یعنی لشکر خدا می‌دانستند، باید توجه داشت که عمربن سعد و سربازان او و دیگران حداقل مسلمان اسمی بودند و نمی توانیم مسلمان بودن آنها را منکر شویم از طرفی اینان می دانستند که این خاندان ، از شریف ترین خاندان می باشند و سخنان پیامبر در مورد حسن و حسین هنوز هم فراموش نشده بود ، زیرا در سال 61 برخی از صحابه که آن سخنان را شنیده بودند در قید حیات بودند . آنان سروری ، آقایی و بزرگی این خانواده را می دانستند واز آن آگاه بودند ، اما بنا بر مصالح سیاسی و شرایط خاص آن زمان مجبور به جنگ با این خانواده شده و بسیاری از آنان با اکراه تن به این عمل داده بودند ( شاید اگر ما هم به جای آنها می بودیم ، دقیقا محل آنها را انجام میدایم ) و فقط تعدادی کمی دشمن امام به حساب می آمدند و بنا به دلایلی کینه آن خانواده را در دل داشته و از طرفی عاملان فجایع که بلا نیز همین ها به حساب می آیند و نه همه آن افراد .آنچه که بهانه برای جنگ به حساب می آمد عدم بیعت با خلیفه ودشمنی با او بود و همین زمینه این فاجعه را فراهم نمود .بعد از شهادت امام حسین و یاران او ، غارت خیمه ها آغاز شد .غارتگران تمام وسایل را به غارت بردند و خصوصا وسایل قیمتی زنان را مزاحمتی برای زنان فراهم نکردند ، مگر در حد همان تلاش برای به دست آوردن آنان . این غارتگری شامل همه امکانات کاروان ، اسباب و وسایل شخصی و نظامی ، وسایل عمومی و .. می شد اما آنان به لباس و وسایل زنان کاری نداشتند خصوصا زیورآلات مخفی زنان گرچه احتمالا برخی از زنها مجبور شدند که برخی از زیورآلات خود را خواسته و یا ناخواسته در اختیار افراد و دشمن قرار دهند .در هیچ منبع دست اولی حتی اشاره‌ای هم به تعرض به زنان نکرده‌اند .تنها آن چه در منابع کهن در مورد حمله به خیمه ها و آزارهای دشمن آمده است به شرح ذیل می باشد: ابومِخْنَف (نویسنده قدیمی ترین مقتل درباره سید الشهداء علیه السلام) در این مورد می‌نویسد: مردم به سوی زنان حسین† و اموال و اثاثش هجوم آوردند و لباس‌های فاخر و شتر[هایشان] را به غارت بردند، و چه بسا بین آنها بر سر پیراهن‌های موجود در خیمه‌ها کشمکش می‌شد و سرانجام مأموران غالب شده و آن پیراهن‌ها را به یغما می‌بردند.[1]امام رضا† در روایتی می فرماید: ماه محرّم، ماهی است که مردم زمان جاهلیّت جنگ و قتال را در آن حرام می‌دانستند، ‌امّا در این ماه خون ما حلال شمرده شد، حرمت ما هتک شد، خاندان و زنان ما اسیر شده و آتش در خیمه های ما فروزان و اموال ما غارت شد و حرمت رسول‌خداˆ دربارة ما رعایت نشد.[2] امام سجّاد† هنگام اسارت در جمع کوفیان، در این باره می فرماید: ...أنا ابنُ مَن انتُهِکَ حَریمُه، وَ سُلِبَ نَعِیمُه، وَ انتُهِبَ مَالُه، و سُبِیَ عیاله.[3]«من فرزند کسی هستم که به خانواده‌اش اهانت شد و نعمتهایش از او گرفته شد و اموالش غارت شد و خانواده‌اش به اسارت برده شد.‌دشمنان همراه شمر آمدند و خیمه‌های خاندان حسینی را محاصره کردند. شمر بن‌ذی الجوشن جلو آمد تا نزدیک خیمة زنها شد؛ سپس به یارانش گفت: داخل شوید و و زینت زنان را تاراج کنید! سپس لشکر عمرسعد مشغول غارت خانواده و زنان حسین† شدند تا آن جا که انگشتر از انگشت شان، گوشواره از گوششان و خلخال از پایشان ربودند...[4] آری آنان داخل شده و هرچه در خیمه بود، گرفتند، حتی گوشواره ای که در گوش امّ کلثوم بود، گرفته و گوشش را شکافتند.[5] سپاه عمرسعد، شتران و بار و بُنه و اثاثیة حسین را نیز غارت کردند.[6] فاطمه دختر امام حسین† گزارش این یورش و غارت را چنین بیان کرده است :جمعیّت زیادی به خیمة ما وارد شدند... من دو خلخال از طلا در پاهایم داشتم، مردی در حالی که گریه می کرد، آن دو خلخال را از پاهایم در می آورد. گفتم: ای دشمن خدا، سبب گریه ات چیست؟ گفت: چگونه گریه نکنم که دختر رسول‌خدا را غارت می کنم! گفتم: غارت نکن. گفت: [اگر من غارت نکنم] می ترسم کسی دیگر بیاید وآن را بردارد. فاطمه گفت: هرچه در خیمه گاه بود، غارت کردند...[7] ابن‌طاووس (یکی از علما و نویسندگان مشهور شیعه در قرن هفتم هجری) نگاشته است: [پس از آن که امام حسین† به شهادت رسید] لشکر عمرسعد برای غارت خیمه های خاندان رسول و نورچشمان زهرای بتول به سوی خیمه ها از هم سبقت می‌گرفتند، دختران رسول‌خداˆاز خیام حرم، بیرون آمدند و صدا به گریه بلند نمودند و در فراق حامیان و دوستداران خود، ندبه کردند.[8]پی‌نوشت:[1]. طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج5، ص453.[2]. ... قال الرّضا†: ان المحرّم شهر کان اهل‌الجاهلیّة یحرمون فیه القتال فاستحلّت فیه دماءنا و هتکت فیه حرمتنا و سبی فیه ذرارینا و نسائنا و اضرمت النیران فی مضاربنا و انتهب ما فیها من ثقلنا و لم ترع لرسول‌الله حرمة فی امرنا. (شیخ صدوق، الامالی، مجلس 27، ح 2، ص 190؛ ابن‌فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ج1، ص 169؛ ابن‌شهراشوب، مناقب آل‌ابی‌طالب، ج4، ص 94).[3]. مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص124؛ طبرسی، الاحتجاج، ج2، ص117؛ ابن‌نما، مثیرالاحزان، ص89؛ سید ابن‌طاووس، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص 199.[4]. ابن‌نما، مثیرالاحزان، ص 76.[5]. ابن‌اعثم، کتاب الفتوح، ج 5، ص120؛ خوارزمی، مقتل‌الحسین، ج2، ص 38 ـ 37.[6]. شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص 112.[7]. شیخ صدوق، الامالی، مجلس 31، ص 228 ـ 229؛ ابن‌سعد، ترجمة‌الحسین و مقتله، فصلنامة تراثنا، شمارة10، ص 187 (به اختصار)؛ محمّد بن‌ابی طالب حسینی موسوی حائری، تسلیة المُجالس و زینة المَجالس، ج2، ص 324.[8]. الملهوف علی قتلی الطفوف، ص180. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه