سوال این است: چرا در شب عاشورا حضرت امام حسین (ع) چراغ ها را خاموش کردند و به یاران و شیعیان خود که از مدینه تا کربلا همراه ایشان آمده بودند فرمودند بیعت را از شما برداشتم و بروید حتی خود ایشان برای افراد بهانه تراشیدند و گفتند هرکس بدهی دارد برودهرکس حق الناسی گردن اوست برود و ...و عملا برخی از یاران خود را از جنگ و دفاع از اهل بیت معاف کردنداما عصر عاشورا حضرت رو به سپاه دشمن که همه اصحاب و خانواده ایشان را به بدترین شکل ممکن به شهادت رسانده بودند ندای هل من ناصر ینصرنی سر دادند و در واقع سپاهیان یزید را به پیوستن به سپاه خود و دفاع از حرم رسول الله (ص) دعوت کردند

موضوع شب عاشورا و عصر عاشورا کاملا با هم متفاوت است . شب عاشورا امام بیعت را از یاران خود برمی دارند تا سره از ناسره جدا شود و اصحاب واقعی بمانند(بنابر منابع کهن و متقن کسی شب عاشورا از امام جدا نشد) و جایگاه بهشتی هرکس را به آنها نشان دهد .ندای «هل من ناصر ینصرنی»امام حسین(ع) در روز عاشورا، ندای مظلومیت و غربت اسلام و دین خداوند بود. در حقیقت امام حسین(ع) انسان ها را به یاری دین خداوند و سعادت خودشان دعوت فرمودند.امام با این استغاثه می خواست وجدان های خفته لشکریان یزید را بیدار کند و بر آنها حجت را تمام نمایدروشن است که امام حسین«علیه السلام» تنها از افرادی که در کربلا بودند، درخواست یاری نداشت تا او را از کشته شدن نجات دهند، بلکه منظور یاری دین خداست؛ بنابراین، این پیام، پیامی است برای تمام زمان ها و همه نسل ها تا برای یاری دین به پا خیزند. در هر زمان پاسخگویی به این پیام به گونه ای است.امام حسین (ع) با این دعوت خود وحدت و قدرت را به اهل تشیع هدیه کرد و در حقیقت این پیام است که باعث شد نهضت حسینی زنده بماند وتمام حسینیان را در اعصار متفاوت گردهم جمع کند و همه یک صدا خواهان یک چیز شوند.این پیام موجب آن شد تا شور حسینی در تمام زمانها و مکان ها زنده بماند و هیچ گاه ذلت خواهی در دین و ارزش های آن راه پیدا نکند. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه