چرا علما و مراجع با هم دشمن هستند حتي به دستور برخي از آنها برخي ديگر را به زندان انداخته اند؟ چرا اگر اختلافي در استنباط ها دارند بحث دوستانه و مناظره را به جاي دشمني انتخاب نمي کنند؟

امام هادي ـ عليه السلام ـ مي فرمايند: «اگر بعد از غيبت امام زمان(عج)عالماني نباشند که مردم را به سوي وي دعوت کنند و به وجودش رهنمون شوند و از دين او با دلايل روشن الهي دفاع کنند و بندگان ضعيف الايماني که به دام ابليس و پيروانش افتاده اند و در تله هاي دشمنان اهل بيت گرفتار آمده اند را نجات بخشند، همه مردم از دين خدا بر مي گشتند؛ ولي اين عالمان ديني، به شيعيان قوت قلب داده، رشته هاي دل آنان را محکم نگه مي دارند، همان گونه که ناخدا، سکّان کشتي را محکم نگه مي دارد (تا منحرف نشود و غرق نگردد) اين گونه عالمان، نزد خداوند برترين بندگانند». امام زمان (عج) مي فرمايند: «و اما الحوادث الواقعة فارجعوا فيها الي رواة حديثنا فانّهم حجّتي عليکم و انا حجة الله عليهم؛ و اما حوادث واقعه، درباره آن مسائل به راويان حديث ما رجوع کنيد که آنان حجت من بر شما هستند و من نيز حجت خدا بر آنان هستم» منظور از حوادث واقعه، مسائل و موضوعاتي هستند که مستحدثه مي باشند و حکم آنها در کتاب و سنت روشن نيست و فقيه با استفاده از متد فقهي حکم آنها را از کتاب و سنت استخراج مي کند. اکنون که جايگاه عالمان ديني و نقش آنها در هدايت مردم به ويژه در دوران غيبت با استفاده از احاديث معصومين ـ عليهم السلام ـ مشخص شد به ذکر حديثي از امام حسن عسگري ـ عليه السلام ـ مي پردازيم تا ببينيم که کدام دسته از عالمان معتمد معصومين ـ عليهم السلام ـ هستند و مردم بايد در دوران غيبت از چه کساني تقليد و پيروي کنند؟ امام حسن عسگري ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: «و اما من کان من الفقهاء صائناً لنفسه، حافظاً لدينه، مخالفاَ لهواه، مطيعاً لامر مولاه، فللعوام ان يقلّدوه و ذلک لايکون الاّ بعض فقهاء الشيعة لاجميعهم؛ و اما کساني از فقها که نگهدارنده نفس، پاسدار حريم ديانت، مخالف هوي و هوس و فرمانبردار امر خدايند، وظيفه مردم، تقليد و پيروي از اين گونه افراد مي باشد. البته فقها همگي اين گونه نيستند بلکه تنها برخي از آنان واجد اين خصوصيات و حدود و شرايط مي باشند. اين روايت به قدري گوياست که احتياج به هيچ گونه توضيحي ندارد و مردم را به پيروي از مراجع جامع الشرايط دستور داده است و به طور ضمني مردم را از علماء سوء بر حذر داشته و پيروي از آنان را ممنوع کرده است. بنابراين علما و مراجع اصيل که حافظان مکتب تشيع در دوران غيبت امام زمان(عج) مي باشند در هيچ برهه اي از زمان با هم دشمن نبوده و از اين به بعد نيز نخواهند بود. اختلاف در استنباط نيز در تمام ادوار فقه وجود داشته و يک امر عادي تلقي مي شود و به خودي خود باعث ايجاد کدورت و دشمني نمي شود. بحث و مناظره نيز در تمام دوره هاي تاريخ تشيع بين علماء و فضلا بوده و يکي از محسّنات حوزه هاي شيعي است. زنداني بودن برخي به خاطر اختلاف علمي نيست، جريان هاي سياسي و حقوقي و يا تخلفات ديگر باعث زنداني شدن افراد است، و هر کسي در هر لباسي باشد و جرمي مرتکب شود بايد تقاص آن را بدهد. برخي به خاطر صدور چک بلامحل و يا مواضع سياسي و... احتمال دارد زنداني شوند، و اين جرايم هيچ ربطي به اختلافات علمي ندارد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه