آیا شایسته است که پدر و پسری زبان در زبان هم بگذارند که امام حسین (علیه السلام) و علی اکبر (علیه السلام) در روز عاشورا چنین کاری را انجام دادند؟! آیا این کار از روابط زن و شوهری نیست؟!

حضرت علی اکبر (علیه السلام) پس از مدتی جنگیدن پیش پدر خود امام حسین (علیه السلام) آمد و گفت: «پدرم! شدّت تشنگى جانم را به لب رسانده...»، در ادامه، برخی از مقتل‌نویسان مانند موفق بن احمد خوارزمی (م 568ق)[1] نقل کرده‌اند که در این هنگام، «امام حسین (علیه السلام) زبان حضرت علی اکبر (علیه السلام) را در دهان خود گذاشتند». اما این بخش در دیگر منابع مقاتل حسینی نیست. به هر حال؛ با پذیرش چنین چیزی؛ اختصاص این کار به زن و شوهر دلیل شرعی نداشته و زبان در زبان گذاشتن اگر با انگیزه شهوت و اغراض جنسی نباشد، نهایت عطوفت و مهربانی را می‌رساند و بوسیدن و زبان در کام فرزند جوان مؤمن خود گذاشتن با انگیزه شهوت، حتی نسبت به مؤمنان عادی قابل تصور نیست تا چه رسد به امام معصوم (علیه السلام) آن هم در چنین شرایطی! بنابراین، در شرایطی که امام حسین (علیه السلام) تمام یارانش به شهادت رسیده و علی اکبر (علیه السلام) اولین فرد از بنی هاشم بود که پا به صحنه نبرد گذاشت، چنین زبان در زبان گذاشتنی، نشانگر شدت محبت امام حسین (علیه السلام) به فرزندش بوده و حضرتشان با این کار عاطفی و گذاشتن زبان خشک در دهان خشک فرزندش، بر تشنگی او مرهم گذاشته و با او ابراز همدلی و همدردی کرد. پی‌نوشت‌: [1]. خوارزمی‏، موفق بن احمد، مقتل الحسین(ع)، ج ‏2، ص 35، قم، انوار الهدی‏، چاپ دوم، 1423ق. ​​​​​​​منبع: اسلام کوئست .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه