حضرت ابراهیم(ع) که پدر یهودیان محسوب می شود، قبل از پیامبر(ص) مسلمانان در فلسطین سکونت داشته است پس شاید یهودیان حق داشته باشند که فلسطین را وطن خود بدانند و بخواهند در آن سکونت داشته باشند، آیا این طور نیست؟

1. این نکته قابل توجه است که بدانید حضرت ابراهیم (ع) تنها، جد یهودیان نیست بلکه جد پیامبر خدا(ص) و سادات و نیز جد بسیاری از اعراب می‌باشد.[1] البته ایشان علاوه بر این، پدر بسیاری از نسل‌های دیگر بشری نیز می‌باشند. در نتیجه بسیاری از نسل‌های بشری حق دارند مدعی سکونت در فلسطین باشند و این سرزمین فقط از آن یهودیان نمی‌تواند باشد.2. بر فرض اینکه حضرت ابراهیم تنها جد یهودیان باشد و نه هیچ کس دیگر، جالب است که بدانید بر اساس گزارش‌های متعدد تاریخی، محل تولد حضرت ابراهیم (ع) شهر بابل در کشور عراق امروزی می‌باشد و نه فلسطین.[2]3. همچنین لازم است بدانید ایشان از پیامبرانی است که بسیار سفر می‌کرده و در شهرهای متعددی سکونت گزیده است (و سر انجام در شهر الخلیل که امروزه در کشور فلسطین قرار دارد درگذشته به خاک سپرده شده است.) این شهرها امروزه در مرزهای سیاسی کشورهای متعدد قرارگرفته اند که به عنوان نمونه می‌توان به کشورهای: عراق،[3] ترکیه،[4] فلسطین،[5] شام(سوریه)،[6] مصر،[7] عربستان[8] اشاره نمود. و اگر به صِرف حضور ایشان در فلسطین (یا دیگر کشورها) بخواهیم آن کشور را متعلق به یهودیان بدانیم باید بگوییم کل خاورمیانه از آن یهودیان است!پی نوشت ها:[1]. خداوند به ابراهیم دو پسر به نام‌های اسماعیل و اسحاق داد. پیامبر ما از نسل اسماعیل و یهودیان از نسل اسحاق می‌باشند. (ر.ک: دیوان المبتدأ و الخبر فى تاریخ العرب، عبد الرحمن بن محمد بن خلدون (م 808)، تحقیق خلیل شحادة، بیروت، دار الفکر، ط الثانیة، 1408ق، ج2، ص43.[2]. کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، عز الدین على بن اثیر (م 630)، ترجمه ابو القاسم حالت و عباس خلیلى، تهران، مؤسسه مطبوعاتى علمى، 1371ش، ج2، ص3؛ تاریخ یعقوبى، احمد بن ابى یعقوب ابن واضح یعقوبى (م بعد 292)، ترجمه محمد ابراهیم آیتى، تهران، انتشارات علمى و فرهنگى، چ ششم، 1371ش، ج1، ص22.[3]. که محل تولد ایشان بود. ر.ک : پیشین؛ طبری، تاریخ الطبری/ترجمه: پاینده، ج 1، ص175-176؛ ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج 2، ص:50.[4]. محل به آتش انداختن ایشان بود. کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، عز الدین على بن اثیر، ج2، ص21.[5]. کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، عز الدین على بن اثیر، ج2، ص21؛ ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج 2، ص:50؛ طبری، تاریخ الطبری/ترجمه: پاینده، ج 1، ص175-176.[6]. طبری، تاریخ الطبری/ترجمه: پاینده، ج 1، ص175-176.[7]. کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، عز الدین على بن اثیر، ج2، ص25؛ طبری، تاریخ الطبری/ترجمه: پاینده، ج 1، ص175-176.[8]. کامل تاریخ بزرگ اسلام و ایران، عز الدین على بن اثیر، ج2، ص27. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه