۱- آیا امکان دارد خدا در این دنیا آبروی کسی را بریزد؟۲- در آخرت چطور؟آیا در حین بررسی اعمال در دادگاه الاهی دیگران هم حضور دارند و می بینند طرف چه کرده و آبروی همه برای هم ریخته می شود یانه خصوصیست؟ و اصلا دیگران چرا باید ببینند و بفهمند؟

1- انسان از نقایص و عیوب خود ناراحت و غمگین می شود چرا که فطرتاً کمال طلب است و نقص و عیب در مقابل کمال است؛ لذا انسان فطرتا دوست دارد که کامل باشد و دیگران نیز او را به وصف کمال بشناسند ؛ و چون این حس فطری ، ریشه در روح دارد در همه ی عوالم، وجود خواهد داشت. در عالم طبیعت بسیاری از نقایص و عیوب روحی و اخلاقی انسانها در پشت پرده ی عالم ماده پنهان است و خداوند متعال آن را از بسیاری از مردم پنهان کرده است؛ حتی از برخی از روایات استفاده می شود که بسیاری از قبایح انسان مؤمن از برخی از فرشتگان نیز مستور است. امام صادق(ع) فرمودند: « هیچ مؤمنی نیست مگر اینکه صورتی مثالی در عرش دارد وقتی شخص مشغول رکوع وسجود و مانند آن می شود صورت مثالی او نیز در عرش مشغول همان اعمال می شود و در این هنگام ملائک او را در عرش می بینند و بر او صلوات می فرستند و استغفار می کنند و زمانی که بنده ی مؤمن مشغول گناه می شود، خدا بر صورت مثالی او پوششی می افکند تا ملائک مطلع نشوند و این است تأویل « یا من اظهر الجمیل و ستر القبیح» » (بحارالانوار، ج54 ص354)همین طور از روایات استفاده می شود که خداوند متعال گناهان توبه کنندگان را ، هم در دنیا و هم در آخرت ، می پوشاند. امام صادق(ع) فرمودند: « زمانی که بنده توبه نصوح کند خدا او را دوست می دارد ؛ پس عیوب او را در دنیا و آخرت می پوشاند. راوی از امام می پرسد: خدا چگونه می پوشاند؟ امام می فرمایند: خدا گناهان او را از یاد دو ملکی که گناهان او را می نویسند، می برد و به اعضاء او وحی می کند که گناهان او را کتمان کنید و وحی می کند به اماکن زمین که کتمان کنید آنچه را که از گناه در شما انجام می داد، پس او خدا را ملاقات می کند در حالی که هیچ چیزی نیست که بر گناه او گواهی دهد.»(کافی، ج2، ص430 و 431)2- از این گونه روایات استفاده می شود که خداوند متعال نسبت به مؤمنان، هم در دنیا و هم در آخرت ستّارالعیوب است ؛ امّا نسبت به غیر مؤمنین خداوند متعال چنین تعهدی نداده است. خداوند متعال بسیاری از قبایح غیر مؤمنین را در دنیا مخفی می کند ولی آنگاه که بنده ی خدا از ستّاریت خدا مغرور شود و حرمت شکنی را از حدّ بگذارند و به خصوص شروع به ریختن آبروی بندگان کند، در این حالت بعید نیست که خدا نیز پرده از کار او بردارد و او را رسوا نماید ؛ و البته در آخرت به طور حتم پرده از کارش گشوده خواهد شد؛ و در واقع این خود شخص است که با کناره گیری کامل از عبادت خدا پرده ی ستّاریّت خدا را کنار می زند ؛ و خود را رسوا می سازد. بنابراین در عین اینکه آخرت یوم تبلی السرائر است و اسرار در آن روز فاش می شوند ولی گناهان مؤمنان مکتوم می ماند و خدا آن را حتّی از ملائک نیز مخفی می کند واین خود پاداشی برای مومنان است. حتی از برخی روایات استفاده می شود که خداوند متعال بعد از ورود مؤمنان به بهشت، گناهان گذشته ی آنها را از یاد خودشان نیز می برد تا از شرمندگی آن آزار نبینند.حاصل کلام آنکه: اوّلاً ستّاریّت خدا اختصاص به عالم دنیا ندارد ، بلکه در برزخ و آخرت نیز جاری است. ثانیاً این ستّاریّت برای مومنان تضمینی است ؛ امّا برای غیر مومنان تضمینی نبوده مشروط است. 3- از بعضی آیات قرآن کریم که سرنوشت اخروی مجرمان را مطرح می کند وآیاتی که عذاب دنیایی بعضی از تبه کاران را بیان نموده، استفاده می شود که ستارالعیوب بودن پروردگار به طور مطلق نبوده و درباره همگان به یک معنا نمی باشد بلکه ظهور عیب بعضی از افراد معلول نوع عملکرد اختیاری خود آنها است و ستارالعیوب بودن حضرت حق به چنین عیوبی تعلق نمی گیرد. . در روایات ما از این گناهان اسم برده شده است: شرابخواری، بازی نمودن با آلات قمار، انجام دادن کار لغو و بیهوده برای خنداندن مردم، عیب های مردم را آشکار نمودن، همنشینی با افرادی که اهل شک و تردید [در مسائل دینی] هستند، اسراف، بخل نمودن برای اهل و عیال، بداخلاقی، بی صبری، اهانت به متدینان، تنبلی و سستی [در کار و زندگی و عبادات] (حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 11، ص 519 - 520). علاوه آن که معقول نیست عده ای هر معصیتی را مرتکب شوند و از ظهور و آشکار شدن آن نیز ابایی نداشته باشند واز طرفی ستارالعیوب بودن حضرت حق مانع ظهور عیوب آنان باشد. پس ستارالعیوب بودن خداوند نسبت به افرادی است که عیب آنان و عمل آنها همراه با تکرار عمدی و بی پروایی ازآشکارشدن عیب و گناه نباشد. به عبارت دیگر ستارالعیوب بودن در مراحل اولیه خطای انسان است تا او فرصت توبه داشته باشد اما اگر بی پروا بود رسوا می شود. 4- منظور از ستّاریت خدا این است که خداوند متعال ، عیوب پنهانی افراد را برملا نمی سازد مگر اینکه خودش فاش کند یا جسارت را درباره ی خدا تا آنجا رساند که خداوند متعال بخواهد او را با فاش ساختن عیوب پنهانی اش تنبیه نماید یا بخواهد با این طریق او را رسوا کند تا نتواند از حسن ظاهر خود سوء استفاده نموده مردم را گمراه سازد. لذا خدا ستّارالعیوب است امّا ستّاریّت او نیز قیود و شروطی دارد. پس بنده نباید دل خوش کرده به ستّاریّت خدا و دست به هر کار پنهانی بزند. اگر نظری از سر بصیرت به حوادث تاریخ اسلام و تاریخ انقلاب بیفکنید می بینید که خداوند متعال چگونه عیوب روحی برخی را سالها پنهان نموده است ولی به ناگاه آن را برملا می سازد و تشت رسوایی عدّه ای را از پشت بام می اندازد تا عاقلان عبرت گیرند و مردمان از گمراهی برهند. و این چیزی جز عکس العمل افراط و زیاده روی در اعمال بدشان نبوده است . در واقع این خود شخص است که با زیر پا گذاشتن همه حدود و افسار گسیختگی کامل پرده ستاریت خدا را کنار می زند و خود را رسوا می کند. بنابراین در عین اینکه آخرت یوم تبلی السرائر است و اسرار در آن روز فاش می شوند ولی گناهان مؤمنان مکتوم می ماند و خدا آن را حتی از ملائک نیز مخفی می کند واین خود پاداشی برای مومنان است ؛ حتی از برخی روایات استفاده می شود که خداوند متعال بعد از ورود مؤمنان به بهشت، گناهان گذشته آنها را از یادشان می برد تا از شرمندگی آن آزار نبینند و گوارایی و شیرینی بهشت در کام آنها تلخ نگردد . در دعای کمیل می خوانیم : ((و کنت انت الرقیب علی من ورائهم والشاهد لما خفی عنهم و برحمتک اخفیته و بفضلک سترته ; خدایا تو مراقب و گواه اعمال من بودی از ورای دیده فرشتگان ثبت کننده اعمال و آنچه از ایشان پنهان می ماند به واسطه رحمتت پوشاندی و از روی فضلت آنها را پنهان داشتی )). 5- اولیاء الهی مظهر صفات حق اند و آگاهی آنان به باطن افراد، نمونه ای از آگاهی خداوند به باطن افراد است، لذا آنها همچون معبود شان، آگاهی خودشان را به دیگران منتقل نمی کنند و هیچ گاه در صدد افشای عیوب دیگران بر نمی ایند . و هر چند که که قدرت بر آگاهی دارند اما در صدد استفاده از این توانایی نیستند و بسیار معدود و به خاطر مصالحی بزرگتر گاهی از این قدرت استفاده می کنند.وبه بیان دیگر :خداوند متعال که ستار العیوب است، مى داند کجا پرده پوشی وستارى کند و کجا ستارى نکند. اگر کسى مخفیانه مرتکب گناهى شود، ذات اقدس اله اجازه نخواهد داد اسرارش نزد دیگران افشا شود. حتى در قیامت خداوند اجازه نمى دهد کسانى که در کنار یکدیگرند از اعمال هم باخبر شوند. بنابراین، عملکرد خود شخص بسیار مهم است. اگر کسى پرده دیگران را ندرد و آشکارا به گناه دست نیازد، خداوند پرده اش را نمى درد. بنابراین، کسى که با قلم و بیان و اندیشه هاى ناصواب خود آبروى دین خدا و مردم را مى برد، به جایى مى رسد که شایسته نیست خداوند متعال آبروى او را حفظ کند. در این موقعیت، خداى سبحان اجازه مى دهد صاحبدلان ببینند او چه کرده است و حتى احتمال دارد در همین دنیا در مقابل دیگران رسوا شودپس هم چنان که خداوند هم علم دارد و هم ستارالعیوب است، اولیاء الهی نیز که به صفات کمالیه خداوند آراسته هستند هم علم دارند و هم ستارالعیوب هستند و کشف و شهود خود را در هر جایی بازگو نمی کنند. هر که را اسرار حق آموختند/مهر کردند و لبانش دوختند. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه