بيماران مرگ مغزى در علم پزشكى اشخاصى هستند كه دچار توقّف تمامى فعّاليّتهاى شناخته شده مغزى شده، ولى قلب و بعضى از اعضاى ديگر بدن آنها به كار خود ادامه مىدهد. تنفّس در اين بيماران متوقّف شده، و با استفاده از دستگاه تنفّس دهنده (اسپيراتور) مىتوان تنفّس را برقرار كرد. اين گونه بيماران در فواصل زمانى چند ساعت يا بيشتر نهايتاً دچار ايست قلبى و مرگ خواهند شد، آيا مىتوان با توجّه به فروض ذيل اين گونه بيماران را از دستگاه تنفّس دهنده جدا نمود:الف) هزينه سنگين دستگاههاى تنفس دهنده.ب) استهلاك اين دستگاهها در حدّى كه در موارد ضرورىتر كارآيى كافى را نخواهد داشت.ج) تحمّل اضطراب و انتظار طولانى خانواده بيمار، در حالى كه بيمار آنها بهبود نخواهد يافت.د) وجود بيمارى كه شانس بهبودى بيشترى داشته، و همزمان محدوديّت در تعداد دستگاههاى تنفّس دهنده وجود دارد. نظر شما چيست؟

در فرض مسأله اگر به امور مزبور يقين حاصل شود در تمام موارد ادامه معالجه واجب نيست.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

مرجع: آیت الله مکارم شیرازی

ایجاد شده در 1400/12/14

لینک کوتاه