چه پیامبر یا امامی بود که از مخفی ها خبر داشت؟

وَ رَسُولاً إِلی‏ بَنی‏ إِسْرائیلَ أَنِّی قَدْ جِئْتُکُمْ بِآیَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ أَنِّی أَخْلُقُ لَکُمْ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ فَأَنْفُخُ فیهِ فَیَکُونُ طَیْراً بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْیِ الْمَوْتی‏ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فی‏ بُیُوتِکُمْ إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیَةً لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ[1] و به رسالت بر بنی اسرائیلش می‏فرستد که: من با معجزه‏ای از پروردگارتان نزد شما آمده‏ام. برایتان از گل چیزی چون پرنده می سازم و در آن می‏دمم، به اذن خدا پرنده‏ای شود، و کور مادرزاد را و برص‏گرفته را شفا می‏دهم. و به فرمان خدا مرده را زنده می‏کنم. و به شما می‏گویم که چه خورده‏اید و در خانه‏های خود چه ذخیره کرده‏اید. اگر از مؤمنان باشید، اینها برای شما نشانه‏های حقانیت من است. آیه فوق اشاره دارد به کلام حضرت مسیح که با قوم بنی اسرائیل ایراد فرموده و در پایان بیان می کند که من برایتان می گویم که شما چه خورده اید و در خانه هایتان چه ذخیره کرده اید. که این مطلب اشاره به آگاهی ایشان از امور مخفی دارد. خوب است در اینجا علم غیب پیامبران و امامان را با توجه به آیات اللهی توضیح دهیم: {آیات قرآن ... دو دسته‏اند که باید آنها را با هم جمع کرد و از مجموع آنها نتیجه گرفت. دسته اوّل آیاتی که علم غیب را منحصر در خداوند می‏داند، مانند آیه:  «وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیْبِ لایَعْلَمُها الا هُو»[2] و کلیدهای (گنجینه‏های) غیب نزد اوست، جز او کسی آن را نمی‏داند. دسته دوّم آیاتی که دلالت می‏کند که پیامبران به اذن خداوند از عالم غیب آگاهی دارند مانند آیه: 1- «عالِمُ الْغَیْبِ فَلا یُظْهِرُ عَلی‏ غَیْبِهِ احَداً الَّا مَنِ ارْتَضی مِنْ رَسُولٍ»[3] خداوند عالم به غیب است، پس هیچ کس را از غیب خویش آگاه نخواهد کرد، مگر کسی را که خشنود باشد از پیامبرش. 2- «وَ ما کانَ اللَّهُ لِیُطْلِعَکُمْ عَلَی الْغَیْبِ وَلکِنَّ اللَّهَ یَجْتَبی مِنْ رُّسُلِهِ مَنْ یَشاءُ»[4] خدا شما را بر غیب آگاه نمی‏کند، لیکن از پیغمبرانش هر کس را خواست بر می‏گزیند. از جمع بین این دو دسته از آیات، نتیجه می‏گیریم که پیامبر اکرم (ص) به اذن خدا، به غیب آگاه است. اثبات این علم برای امامان (ع) بر اساس روایاتی است که بیانگر آن است که امامان علم غیب را از رسول خدا (ص) به ارث برده‏اند. امام جعفر صادق (ع) از پدر بزرگوارش امام باقر (ع) نقل کرده که فرمود:  «انَّ لِلَّهِ عِلْماً خاصّاً وَ عِلْماً عامّاً، فَأَمَّا الْعِلْمُ الْخاصُّ فَالْعِلْمُ الَّذی‏ لَمْ یُطْلِعْ عَلَیْهِ‏ مَلائِکَتَهُ الْمُقَرَّبینَ وَ أَنْبِیائَهُ الْمُرْسَلینَ وَ أَمَّا عِلْمُهُ الْعامُّ فَانَّهُ عِلْمُهُ الَّذی‏ اطْلَعَ عَلَیْهِ مَلائِکَتَهُ الْمُقَرَّبینَ وَ انْبِیائَهُ الْمُرْسَلینَ وَ قَدْ وَقَعَ الَیْنا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلیَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ»[5] همانا برای خداوند علمی خاص و علمی عام است. علم خاص، علمی است که ملائکه مقرب و انبیای مرسلش را به آن آگاه نکرده است و علم عامش، علمی است که ملائکه مقرّب و انبیای مرسلش را به آن، آگاه کرده و این علم از طریق رسول خدا (ص) به ما رسیده است‏.}[6] خلاصه اینکه همه انبیاء و ائمه به نحوی علم غیب دارند و در مورد حضرت عیسی (ع) تصریح شده است. موفق باشید. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه