سلام؛ من قبلا در همین سایت مطالعه کردم و نوشته بودید، اگر قائل به تجرد ذهن نباشیم وارد سفسطه خواهیم شد و کامل درباره آن صحبت نکردند.حرف مادی‌گرایان این است که مغز تصاویر را به صورت کوچک تفسیر و سپس با نسبت‌سنجی تجربی، بزرگی آنها را درک می‌کند. کجای حرف آنها ورود به سفسطه است؟ درک بزرگی محیط چه منافاتی با مغز و نسبت‌سنجی آن دارد؟می‌شود بیشتر این موضوع را برایم شرح دهید. متأسفانه برایم قانع کننده و کامل نبود. دوباره هم که خواندم نتوانستم قانع شوم.

اولا: در نسبت‌سنجی بین دو چیز باید دو طرف تصور شوند و باید در همان جایی که سنجش صورت می‌گیرد وجود داشته باشند. بنابراین، اگر در ذهن فقط یک صورت کوچک وجود داشته و طرف دیگر وجود ندارد، چگونه سنجش صورت می‌گیرد؟ثانیا: همان‌گونه که در پاسخ‌های قبلی از مرحوم علامه طباطبائی نقل کردیم،[1] مثلاً تصویری که شما از فضایی به وسعت چند کیلومتر همراه با کوه، دشت، دریا، درختان، حیوانات و انسان‌هایی که در آن هستند دارید، آیا واقعاً این تصویر از فضای بزرگ در وجود ما است یا نه؟ اگر بگویید اصلاً چنین تصویری در صحنه‌ی ذهن ما وجود ندارد، این انکار بدیهی است و سر از سفسطه در می‌آورد، اگر چنین تصویری در صحنه‌ی ذهن ما واقعیت دارد، اکنون که به اعتراف خودتان این تصویر با این بزرگی در هیچ‌یک از اجزای عصبی و سلولی ما وجود ندارد؛ زیرا فضایی که چند هزار برابر تمام وجود ما است، چگونه در اجزای کوچک عصبی و سلولی وجود دارد؟ این همان انطباع کبیر در صغیر است.بنابراین، باید گفت؛ حرکات عصبی و سلولی زمینه را برای پیدایش این تصویر فراهم می‌کنند. به تعبیر دقیق‌تر، زمینه را آماده می‌کنند تا نفس چنین تصویری را در عالم ذهن ایجاد و خلق کند و به این وسیله واقعیات خارجی را نشان دهد. در نتیجه، انسان از حقیقت غیر مادی برخوردار است.[2] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه