مبحث نکاح ازلی که ابن عربی گفته، آیا هیچ تطبیقی در احادیث ندارد؟ آیا نمی‌شود از مجموع احادیث شیعه این مسئله را توضیح داد؟

موضوع «نکاح ازلی» از مباحث مطرح در علم عرفان است و در آیات و روایات چنین مبحثی مطرح نیست. البته عارفان سعی می‌کنند مطالب خود را به گونه‌‌ای به آیات و روایات مرتبط کنند.آنان در توضیح نکاح ازلی می‌‌گویند: بزرگ‌‌ترین وصلت، نکاح (به معناى لغوى) است و نکاح نظیر توجه الهى است بر آنچه که بر صورت خود خلق کرده است.[1] تا آن‌را خلیفه‌ی خود قرار دهد و در آن، صورتش را به اعتبار تعین، بلکه نفسش را (به اعتبار عین مطلقش) ببیند (و آن مخلوق انسان است) که او را تسویه و تعدیل نمود،[2] و در آن از روح خود که نفس او است دمید. پس ظاهر او خلق است و باطنش حق.غرض از این تنظیر و تشبیه آن است که همان‌گونه ‌که شخص نکاح‌کننده به تولید مثل و ایجاد فرزندی بر صورت خود توجه می‌نماید؛ یعنى در حقیقت بعضى از روح خود را در نطفه می‌دمد، و این عمل خود یکى از مصادیق «نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی»[3] است، تا از نفخ روح بدین معنا و آمیزش، نفس و عین خود را در آیینه‌ی فرزند خود ببیند که «الولد سرّ أبیه» و از عظمت شأن این امر خداوند قسم می‌خورد: «وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ»،[4] این‌گونه است خداوند سبحان در ایجاد خلق بر صورت خود که از آن تعبیر به نکاح اصلى أزلی می‌شود.[5]به عبارت دیگر، این اصطلاح در صدد بیان این واقعیت است که توجه خداوند به انسان بعد از نفخ روح و خلیفه‌ساختن او در روی زمین، مانند و بلکه بسیار بیشتر از توجه پدر به فرزند است که به نوعی جانشین او به شمار می‌آید. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه