از اینکه قصد دارید از فرصت به وجود آمده ماه مبارک رمضان کمال استفاده را در جهت خودسازی و تذکیه نفس ببرید بسیار خوشحالیم و امیدواریم در این مسیری که قدم نهاده اید بتوانیم شما را یاری کنیم.

از اینکه قصد دارید از فرصت به وجود آمده ماه مبارک رمضان کمال استفاده را در جهت خودسازی و تذکیه نفس ببرید بسیار خوشحالیم و امیدواریم در این مسیری که قدم نهاده اید بتوانیم شما را یاری کنیم. هر انسانی در هر زمان و شرایطی که واقع شده باشد اگر در حد توان و استطاعت خویش کوشش کند که به حقیقت بندگی برسد وظیفه خود را انجام داده است و می تواند شاهد تحولات چشمگیری در خود باشد چرا که خداوند از کسی بیش از توانش تکلیف نمی خواهد «لایکلف الله نفسا الا وسعها». «حقیقت روزه» حقیقت روزه چیزی جز پرستش توحیدی خداوند نیست. پرستشی که مخصوص خداوند باشد و انسان را از خودپرستی و غیر پرستی رها سازد و فقط خدای را پرستش نماید. روزه برای ترک خودپرستی و توحید در پرستش معبود است. در رعایت احکام روزه چنین اتفاقی می افتد که انسان از خواسته های خویش می گذرد و تنها به خواسته خداوند می اندیشد و عمل می کند. اگر روزه انسان به عبودیت منتهی شود و او را از بندگی غیر خدا و از زشتی ها و منکرات بازدارد، معلوم می شود که به حقیقت روزه رسیده است والا صرف گرسنگی و تشنگی نتیجه ای بدست نمی دهد. خداوند در سوره بقره آیه 183 این حقیقت را چنین بیان می کند:(کتب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلکم لعلکم تتقون – روزه بر شما واجب شد همانگونه که بر پیشینیان واجب بود تا با تقوا شوید). تقوا ملکه ایست که انسان را از ارتکاب خطا و معاصی محفوظ می دارد و روزه حقیقی، روزه ایست که این ملکه را در انسان به وجود آورد. وادی اخلاق و عرفان، وادی تمرین و ممارست به خوبی ها و مبارزه و دوری از بدیها و کژیهاست. هر کس در این میدان از تمرین بیشتری برخوردار باشد موفقیت و پیروزی اش نیز در راه رسیدن به کمال و غلبه و شکست شیطان بیشتر است. روزه یکی از میادین و فرصتهای بسیار بزرگی است که خداوند برای انسان فراهم نموده است تا در آن به راحتی و بدون هیچ مزاحمی چون شیطان (چرا که در این ماه شیاطین در غل و زنجیرند و راه سیطره آنها بر انسان مسدود است) به تمرین خوب شدن بپردازد و طعم واقعی بندگی را بچشد. «اقسام روزه» به طور کلی عبادات یک صورت ظاهری دارند که عبارتست از حرکات و سکنات و امساک و افطار و ... و یک صورت باطنی که سازنده روح انسانی و پی بردن به حقیقت آفرینش است، اگر انجام این عبادات انسان را به فلسفه اصلی خلقت که انس با خالق و عشق به او و طهارت روح است برساند، این فرد به حقیقت عبادت رسیده است و سرّ آن را درک نموده است، که نشانه اش تسلیم در برابر اوامر الهی و ترک همه کارهائی است که مورد رضایت خداوند نیست. اما اگر در حین انجام عبادات مرتکب منکرات هم می شود و ولایت غیر الهی را هم پذیرا هست به هدف عبادت نزدیک نشده و تغییراتی در او حاصل نگردیده و چنین شخصی هرگز نمی تواند شاهد تحولّی در خود باشد. انسانها بسته به میزان معرفت و شناختی که از خالق هستی و آموزه های دین دارند در نحوه کیفیت انجام وظایف شرعی و دینیشان مختلفند. هر چه معرفت و شناخت بیشتر و از سطح بالاتری برخوردار باشد تأثیر عملی که از انسان نشأت می گیرد بیشتر و تحولّی که در مسیر بندگی و خودسازی نصیب او می شود چشمگیر تر است. روزه نیز از این قاعده مستثنی نیست. برای روزه مراتبی بیان نموده اند که هر کس بسته به معرفت و شناختی که دارد در صدد انجام آن بر می آید. روزه شرعی: پایین ترین درجه روزه است که حفظ شکم از مفطرات می باشد و عامه مردم معمولا اینچنین روزه می گیرند. هر چند با چنین روزه ای ذمه انسان از تکلیف الهی بری می شود اما رشد معنوی و تقرب الهی چشمگیری به دنبال ندارد. و فقط بازخواست الهی را از انسان سلب می کند. روزه اخلاقی: روزه ایست که انسان علاوه بر حفظ شکم از مفطرات، چشم و گوش و دست و پا و سایر اعضاء و جوارح خود را نیز از محرمات و مکروهات و مشبهات حفظ می کند. این روزه در مرتبه بالاتری از روزه شرعی قرار دارد و کسب چنین توفیقی از جانب خداوند با توسل و الگو برداری از سیره و روش ائمه(ع) حاصل می شود. روزه عرفانی: قسم سوم روزه که سیره عرفا و اولیاء الله بوده و انجام آن بر همگان میسر نمی باشد روزه ایست که انسان در آن علاوه بر حفظ شکم و سایر اعضاء و جوارح از محرمات، قلب خود را نیز از خطورات شیطانی و صفات رذیله حفظ کند و نفس خویش را به فضائل و اوصاف نیک مزیّن نماید. با چنین روزه ایست که انسان می تواند پرواز کند و قله های بلند معرفت را فتح کند و شاهد تحوّلی شگرف در خود باشد. همانطور که گفتیم وادی اخلاق و عرفان وادی تمرین خوبیهاست. شرط رسیدن و درک روزه عرفانی، تمرین و ممارست داشتن در روزه اخلاقی است و تا پیروز میدان اخلاق نباشیم هرگز نمی توان پیروز میدان عرفان شد. بهترین نوع روزه که خشنودی الهی را به دنبال دارد و سبب رشد معنوی و رسیدن به تقوا و ایجاد تحول در انسان می شود روزه ایست که روح بندگی در آن نمایانتر باشد. به بیان دیگر هرچه انسان روزه دار بیشتر مراقب اعمال، رفتار و افکار خود باشد که به خطا و گناه نرود، بیشتر رضایت الهی را جلب نموده است و در نتیجه شاهد تحوّل و سازندگی بیشتری در خود می باشد. هرچند انجام مستحبّات نقش بسزایی در رشد معنوی انسان دارد اما آنچه که انسان را به سعادت و کمال حقیقی می رساند و خوشنودی خداوند را به دنبال دارد عمل به دستورات و فرامین الهی است که با انجام واجبات و ترک محرمات حاصل می شود. در پایان برای شما دوست عزیز آرزوی موفقیت و سربلندی داریم و ما را نیز از دعای خیرتان محروم نگردانید. .............................................. برای مطالعه بیشتر رجوع کنید به کتاب (الفضائل و الرذائل) تألیف آیت الله مظاهری - عربی .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه