با توجه به اینکه خداوند در سوره جن ایه ۱۸ می فرمایند:مساجد از آن خداست پس هیچکس را با خدا نخوانید، پس چرا ما شیعیان در مساجدمان نام امامان یا... را هم در کنار خدا میبریم و همچنین خداوند فرموده هیچکس را با خداوند نخوانید ولی ما شیعیان بیشتر از نام خداوند نام امامان را میبریم و از انها کمک می خواهیم!!! و یا در سوره رعد ۱۴ دعوت حق از آن اوست و کسانی را که غیر از خدا می خوانندهرگز به دعوت انها پاسخ نمی گویند خوب حالا اینهمه خواستن های ما از ائمه چه می شود؟؟؟؟؟

با سپاس و قدر دانی از ارتباط شما با این مرکز به مطالب زیر توجه کنید .   وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً (جن- 18) مساله توسل به پیامبر ص و اولیاى دین ع یعنى آنها را وسیله و شفیع در درگاه خدا قرار دادن مطلبى است که نه با حقیقت توحید منافات دارد، و نه با آیات قرآن مجید، بلکه تاکیدى است بر توحید، و اینکه همه چیز از ناحیه خدا است، در آیات قرآن نیز کرارا به مساله شفاعت و همچنین استغفار و طلب آمرزش پیامبر ص براى مؤمنان اشاره شده است .                          با این حال بعضى از دور افتادگان از تعلیمات اسلام و قرآن اصرار دارند که هر گونه توسل و شفاعتى را منکر شوند، و براى اثبات مقصود خود دستاویزهایى پیدا کرده اند، از جمله آیه فوق (وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً) مى باشد، آنها مى گویند: مطابق این آیه قرآن دستور مى دهد نام هیچکس را همراه نام خدا نبرید، و جز او را نخوانید، و شفاعت نطلبید! ولى انصاف این است که این آیه هیچ ارتباطى به مطلب آنها ندارد، بلکه هدف از آن نفى شرک، یعنى چیزى را همردیف خدا در عبادت، یا طلبیدن حاجت، قرار دادن است. به تعبیر دیگر: اگر کسى به راستى کار خدا را از غیر خدا بخواهد و او را صاحب اختیار و مستقل در انجام آن بشمرد مشرک است، همانگونه که واژه مع در جمله فلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ به این معنى گواهى مى دهد که نباید کسى را همردیف خدا و مبدأ تاثیر مستقل دانست. ولى اگر از انبیاء الهى شفاعتى بخواهد، یا تقاضاى وساطت در درگاه پروردگار کند نه تنها آن را نفى نمى کند بلکه قرآن گاه خود پیامبر ص را به این معنى دعوت کرده، و گاه به دیگران دستور داده از پیامبر ص شفاعت بخواهند. در آیه 103 توبه مى خوانیم: خُذْ مِنْ أَمْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَکِّیهِمْ بِها وَ صَلِّ عَلَیْهِمْ إِنَّ صَلاتَکَ سَکَنٌ لَهُمْ: از اموال آنها زکات بگیر، تا به وسیله آن آنها را پاک سازى، و (هنگام گرفتن زکات) به آنها دعا کن که دعاى تو مایه آرامش آنها است. و در آیه 97 سوره یوسف از زبان برادرانش خطاب به پدر مى خوانیم: یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا کُنَّا خاطِئِینَ اى پدر! براى ما استغفار کن که ما خطا کار بودیم. یعقوب نیز این تقاضا را نه تنها انکار نکرد بلکه به آنها قول مساعد داد و گفت: سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَکُمْ رَبِّی: به زودى براى شما از درگاه خداوند تقاضاى آمرزش مى کنم. بنا بر این مساله توسل و شفاعت طلبیدن به مفهومى که گفته شد از دستورهاى صریح قرآن است. تفسیر نمونه، ج 25، ص: 128   ب. لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَ الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لا یَسْتَجیبُونَ لَهُمْ بِشَیْ ءٍ إِلاَّ کَباسِطِ کَفَّیْهِ إِلَى الْماءِ لِیَبْلُغَ فاهُ وَ ما هُوَ بِبالِغِهِ وَ ما دُعاءُ الْکافِرینَ إِلاَّ فی ضَلالٍ (رعد- 14 ) هدف از این آیه نیز نفى شرک، یعنى چیزى را همردیف خدا در عبادت، یا طلبیدن حاجت، قرار دادن است. این آیه در مورد نفی خواندن بتها و کمک خواستن از انها است  و بیان می دارد که باید خدا را خواند . یعنى هر گاه او را بخوانیم مى شنود، و اجابت مى کند، هم آگاهى از دعاى بندگان دارد و هم قدرت بر انجام خواسته هاى آنها، و به همین دلیل خواندن او و تقاضاى از ذات مقدسش حق است نه باطل و بى اساس. مفاد آیه این است که خواندن بت ها و تقاضاى از آنها دعوت و دعاى باطل است، زیرا کسانى را که مشرکان غیر از خداوند مى خوانند و براى انجام خواسته هایشان به آنها پناه مى برند هرگز به آنان پاسخ نمى گویند دعایشان را اجابت نمى کنند (وَ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لا یَسْتَجِیبُونَ لَهُمْ بِشَیْ ءٍ). آرى این چنین است دعوت باطل چرا که پندار و خیالى بیش نیست و هر گونه علم و قدرتى براى بت ها قائل باشند کاملا موهوم و بى پایه و بى اساس است.                     تفسیر نمونه، ج 10، ص: 155 بنا بر این این آیه با خواندن اولیای الهی و صدا زدن آنها منافاتی ندارد زیرا دراین صدا زدن برای انها استقلالی در اجابت و تاثیر قائل نیستیم و آنها را همردیف خدا و مبدأ تاثیر مستقل نمی دانیم تا شرک باشد و با توحید منافات داشته باشد .   .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه