تخمین زمان مطالعه: 2 دقیقه
خداوند خالق و علت ایجادی تمام موجودات و صفات و کمالات آنهاست. هر موجودی هر چه را دارد از او دارد. اوست که نه تنها وجودشان را ایجاد کرده بلکه صفات زیبا و نیکویی را نیز به آنها داده است. او تنها موجود دار هستی است که وجودی واجب دارد و از هر گونه امکان – یعنی نداشتن ضرورت وجود و عدم- مبراست. اگر در او کوچکترین جهت امکانی راه یابد دیگر او وجود نخواهد بود که از ضرورت برخوردار باشد، یعنی واجب الوجود باشد . در این حال او موجودی ممکن می گردد ، و ممکن نیز آن است که چون به ذاتش توجه کنیم در آن نه ضرورت وجود و نه ضرورت عدم را خواهیم یافت و در یافتن یکی از این دو ناچار خواهد بود که به دیگری محتاج گردد، در حالی که این امر کاملا با خدایی و علت بی همتا بودن او منافات دارد.او خدایی است که به تمام موجودات ، هستی و وجود ارزانی داشته است و نه تنها وجود آنها از خداست بلکه تمام صفات کمالی و نیکوی آنها نیز از اوست. حال خدایی که علم و آگاهی ، زیبایی، حیات، قدرت و دیگر صفات کمالی را داده است چطور ممکن است ذات او از آنها بی بهره باشد، آیا دهنده چیزی می تواند از آن چیز بی بهره باشد؟بنابراین خداوند بعنوان خالق و علت ایجادی تمام موجودات باید دارای تمام صفات نیکو و کمالی آنها نیز باشد، و از سوی دیگر چون او از وجودی بی نهایت برخوردار است پس باید کمالاتش نیز بی نهایت باشد چرا که صفات کمالی او عین ذات وی می باشد و در واقع بین صفات کمالی او و ذاتش دوگانگی ای در کار نیست. او از تمام بدی ها مبراست چون هر نقص و بدیی حاکی از نیاز و فقدان در او خواهد کرد و این هر دو به معنای ممکن و نیازمند بودن او می باشد، در حالی که او خالق و علتی مطلق و بی همتاست و موجودی است که برتری از او وجود ندارد. .
پرسمان دانشگاهیان
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.