آیا خانه نشینی و سکوت حضرت علی(ع) در زمان خلافت خلفای سه گانه تقریر وامضأ کارهای آنها نبوده است؟

الف - خانه نشینی آن حضرت تقریر به حساب نمی آید به دلایل زیر:1 - این خانه نشینی تحمیلی بوده است و در صورت وجود شرایط رهبری و زعامت سیاسی و اجتماعی هرگز آن حضرت در خانه نمی نشستند.2 - خانه نشینی آن حضرت به معنای سکوت نبود؛ از این رو در موارد ممکن همواره نظرات خود را ابراز می داشتند.3 - سکوت زمانی تقریر است که از آن رضایت معصوم(ع) نسبت به عمل انجام شده انتزاع گردد و در صورتی که سکوت به علت عدم امکان مخالفت یا رعایت مصالح اهم باشد تقریر نخواهد نبود. ب و ج ) توضیح آن از مطالب فوق به دست می آید به عبارت دیگر در مواردی آن حضرت به ذکر خطاها پرداخته اند و در مواردی نیز به خاطر عدم امکان مخالفت یا عدم مصلحت در ابراز مخالفت دم فرو بسته اند.د ) بر اساس ضرورت مذهب شیعه یکی از علوم اهل بیت(ع) علم لدنی است که از آن به علم غیب نیز تعبیر می شود.ه ) قیام نیازمند شرایط اجتماعی گوناگونی است و ائمه اطهار(ع) با ملاحظه تمام شرایط و نتایجی که ممکن است از یک حرکت گرفته شود عمل می کردند. در نتیجه حضرت علی(ع) به لحاظ شرایط خاص اجتماعی قیام را مناسب و نتیجه بخش ندانسته و بدان مبادرت نورزیدند. بررسی دقیق این مسأله نیازمند کاوشی ژرف در وضعیت اجتماعی مسلمین بعد از رحلت پیامبر(ص) می باشد. در این رابطه به کتاب های تاریخی پیرامون زندگانی آن حضرت مراجعه فرمایید؛ از جمله : پژوهشی پیرامون زندگی امام علی(ع)، جعفر سبحانی جاذبه و دافعه امام علی(ع) شهید مطهری فروغ ولایت، جعفر سبحانی تحلیلی از تحولات سیاسی و فکری پس از رحلت حضرت رسول(ص)، رسول جعفریان .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه