به موجب مادّه 698 قانون مدنى (که برگرفته از فقه امامیّه است) بعد از این که ضمان بطور صحیح واقع شد، ذمّه مضمون عنه برى و ذمه ضامن نسبت به مضمون له مشغول مى شود. در صورتى که در مادّه 723 همان قانون آمده: «ممکن است کسى در ضمن عقد لازمى به تأدیه دین دیگرى ملتزم شود در این صورت تعلیق به التزام مبطل نیست مثل این که کسى التزام خود را به تأدیه دین مدیون معلق به عدم تأدیه او نماید» آیا مادّه اخیر در مقام ایجاد عقد دیگرى مانند ماهیّت ضم ذمه به ذمه مى باشد یا در مقام بیان یکى از اقسام ضمان است؟ همچنین در مادّه 699 همان قانون، تعلیق در ضمان مبطل عقد دانسته شده، ولى در ذیل ماده آمده: «ولى التزام به تأدیه ممکن است معلق باشد» چه تفاوتى بین این دو وجود دارد؟ خلاصه این که آیا ضامن مى تواند ضمانت و پرداخت دین ضامن را مشروط به عدم پرداخت مدیون اصلى نماید وبر فرض مثبت بودن جواب آیا چنین عقدى از اقسام ضمان است یا عقد مستقلى مى باشد؟

هر دو نوع ضمان صحیح است و جزء شعب عقد ضمان محسوب مى شود. منبع: استفتائات جدید، آیت‌‌ الله العظمی مکارم شیرازی دام ظله، جلد 4، تهیه و تنظیم: ابوالقاسم علیان نژادی، قم: انتشارات امام علی بن ابی‌طالب علیه ‌السلام، 1393. .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه