آیا از عارفانی مثل شیخ رجبعلی خیاط و امثالهم کسی زنده است و آیا شاگرد می گیرند یا خیر؟

اکثرعرفا تا وقتی زنده اند کمتر شناخته می شوند ، مگربعضی از ایشان که گاهی ناخواسته ، جلوه هایی از ایشان منتشر می شود ، نکات مهم زیر قابل توجه است :1- عارف چه کسی است؟ بعضی بایک تعریف ساده از عارف ، گفته اند که عارف حقیقی ؛ ریاضتی جز انجام واجبات و ترک محرّمات و عمل به مستحبّات و ترک مکروهات ندارد. زمانی به آقا سیّد علی قاضی عرض شد: فلان مرتاض هر روز فقط یک بادام می خورد. ایشان فرمودند: وی از سختی به آسانی پناه برده. گفتند: چگونه؟ فرمود: اگر می تواند، یک روز گناه نکند. اگر کسی بخواهد اصلاً گناه نکند، باید حتّی یک ثانیه از عمر خود را هم صرف غیر خدا نکند. علّامه حلّی فرموده اند: من یازده سال با خواجه نصیرالدین طوسی زندگی کردم و در این مدّت حتّی یکبار هم ندیدم که او کار مباحی انجام دهد. شگفتا! این مرد الهی نه تنها حرام و مکروه مرتکب نمی شده، حتّی کار مباح هم نمی کرده، بلکه هر چه می کرده یا واجب بوده یا مستحبّ؛ یعنی حتّی خوابیدن و خوردن او نیز برای خدا بوده است. سیّد احمد خمینی فرمودند: پدرم حتّی آب هم که دست فرزندانش می دادند قربة الی الله بود. یکی از مراجع نیز در مورد امام خمینی(ره) و آیة الله بهجت(ره) فرمودند: این دو بزرگوار در عمر خود بازی نکردند.2- آیا رسیدن به عرفان ، اندازۀ معینی دارد ؟ طبق تعریفی که ابتداء سخن ارائه شد ، که عارف کسی است که« واجبات را انجام می دهد ومحرمات را ترک می کند » این «کف» است ، یعنی اول راه ، پس کسی که هنوز به اینجا نرسیده عارف نیست وآنکسی که از این مرحله عبور کرده به مراحل بالاتراز «کف» رسیده وهنوز می رود تا به مراحل بعدی برسد .3- آیا هرکس عارف شد ، شناخته می شود؟ مسلما خیر، برعکس، فرد برای اینکه بتواند به مقامات برسد خود را در معرض شناخت قرار نمی دهد، لااقل این بُعد ازابعاد وجودیش را کسی نشناسد .4- آیا اکنون عارف شناخته نشده داریم ؟ بله بسیاری از علمایی که در جامعه موجودند از عُرفا هستند ، وچون متقی واهل معرفتند ،خود را به عنوان عارف معرفی نکرده اند ، عارف اگر بخواهد که دیگران اورا به «عارف» بشناسند که دیگر فانی فی الله و عارف ، نیست ! 5- برای عارف شدن نیاز نیست دنبال استاد خاص بگردید. وقتی شما حرکت می کنید ابتدا در وادی عقل و تحصیل علم هستید یعنی همان سیر و سلوک نظری که به تدریج در هر منزل و مدرسی استاد خود را خواهید یافت و وقتی هم وارد وادی عشق شدید و سلوک عملی خواستید انجام دهید خدای متعال دستگیری می کند و کسی را برای هدایت شما معین خواهد نمود انشاالله. 6- مهم این است که بدانید انسان ابتدا باید از وادی طبیعی به وادی عقلانیت مهاجرت نماید و به کمالات عقلی بپردازد و از اساتیدی که به طور معمول موجود هستند استفاده کند و بعد از سالها مجاهدت در این مسیر از خدای متعال محبت خودش را بخواهید و با عزم و اراده ای قوی وارد وادی سلوک و عرفان و دل شوید. برای آشنایی با این ابعاد به سایت بروید و موضوع هویت الهی انسان را مطالعه کنید. http://akhlagh.porsemani.ir/term76 موفق باشید. 7- وقت شناس باشید اگر جوانى، بهار عمر است، وقت سرمایه ى همه فصول عمر است. و به تعبیرى، وقت طلاست بلکه وقت فراتر از طلا و طلاساز است. پروین اعتصامى، در باب ارزش وقت چنین مى سراید:گهر وقت، بدین خیرگى از دست مده-----------آخر این درّ گرانمایه، بهایى دارداز منظر دین نیز، انسان قدم از قدم برنمی دارد مگراین که به چهار سؤال، جواب مناسب را بدهد :1. از عمرش که در چه راهى فنا کرده است،2. از جوانی که در چه چیزى گذرانده است،3. از مال که از چه طریقى بدست آورده است،4. از محبّت اهل بیت (امام شناسى). (خصال صدوق، ج 1، ص 253) با نگاهى اجمالى به سخن گران سنگ معصومین(علیهم السلام)، جایگاه و اهمیت دو سرمایه ى جوانى و عمر، به خوبى، آشکار مى شود و هر کس که بتواند در دریاى زندگى شنا کرده و این دو گوهر گرانبها را صید کند، قطعا به ساحل نجات و رستگارى دست خواهد یافت. بزرگان چون چنین بودند، آنچنان گشتند.امام کاظم(ع) می فرمایند: بکوشید برنامه و ساعت زندگی خود را در چهار بخش تنظیم کنید:1- بخشی را به مناجات.2- بخشی را به کسب معاش و روزی.3- بخشی را به معاشرت با برادران دینی مخلص و مورد وثوق که عیب شما را می نمایانند.4- بخشی را نیز به تفریح بپردازید.6- برنامه عبادى زیر را نیز عمل کنید که براى یاد خدا وبه دست آوردن حال معنویتان بسیار مؤثر است:1- مراقبه و محاسبه: در آغاز هر کارى کمى مکث کنید اگر واجب است حتما انجام دهید اگر حرام است حتما ترک کنید و اگر نه حرام است نه واجب در انجام و ترک آن مختارید این سه چیز را قبل از انجام هر کارى مشخص کنید سپس انجام دهید.اصل این توجه و مراقبه چندین فایده دارد: اولاً انسان به حرام نمى افتد و نیز واجبى از او ترک نمى شود. ثانیا: انسان را از غفلت شبانه روزى مى گیرد. ثالثا: ترک حرام و فعل واجب به قصد قربت ،خود، عبادت به حساب مى آید، مى توان فعل تمام واجبات و ترک تمام محرمات را به قصد قربت انجام داد حتى افعالى که نه واجب هستند نه حرام ، مى توان با قصد قربت آنها را عبادى کرد مثلاً خوابیدن با این قصد باشد که تجدید نیرو شود تا انسان نیروبرای عبادت خدا بگیرد، خلاصه این که مدار مراقبه و محاسبه شما انجام واجبات و ترک محرمات مى باشد.حضرت على(ع) مى فرمایند: «ان هذه النفس لامارة بالسوء فمن اهملها، جمحت به الى المآثم؛ همانا این نفس پیوسته به بدى و زشتى امر مى کند پس هر کسى آن را مهمل به حال خود واگذارد (ولى او انسان را رها نمى کند و) انسان را به سمت گناهان مى کشاند»، (الغرر والدرر، باب النفس ج 1، ص 305، روایت 20). بنابراین مراقبه و محاسبه را باید جدى گرفت که از اساسى ترین دستورات اخلاقى و سازنده مى باشد.2- نماز اول وقت: اگر کار اهمى با نماز اول وقت در تعارض نباشد نماز اول وقت را ترک نکنید. روایات و نیز بزرگان نماز اول وقت را اکیدا سفارش کرده اند. امام صادق(ع) مى فرمایند: « براى هر نمازى دو وقت است: اول وقت و آخر وقت ، پس اول وقت برتر و با فضیلت تر است و براى کسى نشاید که آخر وقت را برای نماز انتخاب کند، مگر از روى علتى و آخر وقت فقط براى شخص بیمار و ناتوان و کسى که داراى عذرى است مى باشد و اول وقت خشنودى خدا را دربردارد ولى آخر وقت عفو خدا را»، (میزان الحکمه، ج 5، ص 401، روایت 10390).3- مستحبات نشاط آور: از میان مستحبات از نمازهاى نافله گرفته تا دعاى کمیل و ندبه و... فقط و فقط آنهایى را انجام دهید که براى شما نشاط آور است و از تحمیل نفس بر مستحبات پرهیز کنید فقط به اقبال قلب بنگرید هر عمل مستحبى که قلب بدان اقبال داشت و برایتان نشاط بخش و حال آور بود به همان اکتفا کنید، حتى نسبت به نماز شب که سفارش زیادى شده است اگر نشاط نداشتید یا اصلاً نخوانید یا خیلى خیلى خلاصه در ظرف ده دقیقه تمام یازده رکعت را با حذف مستحبات بخوانید.4- توسل به ائمه معصومین(ع): گاه گاهى مخصوصا به اقتضاى حال و اقبال قلب ، به ائمه معصومین(علیهم السلام) توسل جویید و توفیق و حاجات خود را از آن معادن کرم بخواهید.5- دائم الوضوء: سعى کنید همیشه وضودار باشید واگر براى شب قبل از خواب وضو بگیرید کافى است و اگر نیمه شب براى کارى برخاستید و خواستید دوباره بخوابید وضو لازم نیست 6- زیارت اهل قبور: هفته اى یک بار به زیارت اهل قبور مؤمنین و شهداى عزیز بروید و اگر وقت خلوتى را انتخاب کنید تا تأمل بیشترى کنید و گذرا بودن دنیا بیشتر در دلتان جا افتد خیلى بهتر است هدف این است که دل تکان بخورد و رغبت خود را به دنیا کم کند و به فکر آخرت و عالم قبر و قیامت بیفتد.البته در ارج گذارى به وقت، علاوه بر وقت خویش باید براى وقت دیگران نیز ارزش قایل شد، و همه ى این مراحل به سرانجام نمى رسد مگر این که فرهنگ سازى کنیم و همگان به این نکته برسند که وقت سوزى، گناهى است بس بزرگ و نابخشودنى، و این شعار جا بیفتد که: وقت سوزى یعنى خودسوزى. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه