کدام یک از این دو صحیح است: بنده سراغ نوافل و مستحبات نمى روم و به جاى آن، به قضاى واجبات گذشته مثل نماز مى پردازم چون با وجود حق الله و واجبات ِ قضا نشده، نوافل و مستحبات نیز پذیرفته نمى شوند و اثرى ندارند. بنده نوافل و مستحبات را به جا مى آورم به امید آن که توفیقى جهت قضاى واجبات گذشته نیز حاصل شود و موفق به قضاى واجبات گردم؟

به عنوان مقدمه باید توجه داشت که: از نظر شرعى اگر کسى نماز واجب قضا د اشته باشد خواندن نافله براى او جایز است بر خلاف روزه که با وجود داشتن قضاى روزه نمى توان روزه مستحبى گرفت.از سویى دیگر بر عهده داشتن قضاى نماز به معناى قبول نشدن نماز مستحبى و نوافل نمى باشد و هر کدام وظیفه اى است که یکى به صورت وجوب و دیگرى به صورت استحباب بر عهده ما است. بنا بر این خواندن نوافل آثار خاص خود را دارد که آثارى بسیار با برکت و پر بار است و به قول خود شما خواندن نافله توفیق آور است و انسان را موفق به قضاى نمازهاى واجب نیز مى کند. این حالت براى کسى است که نسبت به واجبات اهتمام دارد، ولى گاهى مایل است مستحبات را نیز انجام دهد. اما اگر کسى به طور کلى به واجبات خود بى توجه باشد و نسبت به مستحبات اهتمام داشته باشد، همانگونه که امروزه خیلى از مردم اینطور عمل کنند، باید بداند که در این صورت مستحبات براى او نافع نبوده و باید ابتدا نسبت به واجبات خود اهتمام بورزد، زیرا تقوا شرط قبولى اعمال است.بنابراین اگر بتوان برنامه ریزى درستى داشت بگونه اى که هر دو را با هم جمع نمود یعنى هم نمازهاى قضا را خواند و هم از برکات نوافل و لا اقل برخى از آنها مانند نوافل شب و صبح بهر همند شد بسیار مناسب و شایسته است و این کار اگر با برنامه انجام گیرد ممکن و عملى است.البته این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که اگر کسى از نظر وقت در مضیقه باشد به طورى که امر دایر میان قضاى نماز واجب و خواندن نوافل باشد بى شک قضاى نماز واجب مقدم است اما معمولا چنین ضیق وقتى وجود ندارد زیرا اوقاتى که از دست مى دهیم به اندازه اى زیاد است که توان با استفاده از انها موفق به انجام هر دو نوع نماز شد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه