این‌که می‌گویند علما هر کدامشان شهودات خاص خود را دارند: 1. آیا این بدان معنا نیست که هر انسان راه و مسیر و شهود خود را دارد و این مسیر نسبت به هر فرد سنجیده می‌شود و در این‌راه هر فرد منحصر به فرد است؟2. آیا این به معنای پذیرش نسبیگرایی نیست که هر فرد شهود خودش را دارد؟3. آیا این به معنای عدم ضرورت تقلید نیست؟ یعنی آیا به معنای عدم ضرورت پیروی از دین نیست؛ چون هر کس مسیر دلی خود را دارد؟4. و آیا بهتر نیست هر کس مسیر دلی خود را داشته باشد؟

ابتدا باید گفت که نسبی‌گرایی در برخی مباحث پذیرفته است، مثلا آن‌که یکی از راه تهجد بیشتر به خدا نزدیک می‌شود، دیگری از راه صدقه و کمک به محرومان و مستضعفان و یکی نیز از راه نشر دانش و ...؛ اما آن نسبیتی که مد نظر فیلسوفان دینی است، نسبیت در واقعیت و حقیقت است که آن‌را قابل پذیرش نمی‌دانند.[1]در مبحث شهود بیان شد که برای درک واقعی و الهی بودن شهود، معیار مهمی وجود دارد و آن نیز شهود تام و کامل پیامبر(ص) است که همان متن دین و شریعت است.[2] بر این اساس، نمی‌توان شهود شخصی را معیاری برای تخلف از مقررات دینی به شمار آورد و عملا چنین شهودی نیز رخ نداده و اگر چیزی هم در این راستا تصور شود، در واقع توهم است و نه شهودی واقعی؛ زیرا دل و قلب پاک و غیر آلوده که همان فطرت پاک انسانی است با مسیر عقل حقیقی و وحی و دین هماهنگ است.[3] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه