به همسرم دروغ گفتم وتوبه کردم ودوست ندارم دوباره بهش دروغ بگم امامجبورمیشم دروغ بگم آیاباندامتی که دردل دارم جزتوابان محسوب نمیشم؟

دروغ به لحاظ اخلاقی از بزرگترین گناهان است و به لحاظ شرعی از محرمات مسلم شریعت است، زیرا کلید تمامی بدی ها و سرمنشأ همه شرها است. امام حسن عسکری در این زمینه در طی روایت فرموده است: تمام خباثت ها در خانه ای قرار دارد و کلید آن خانه، دروغ است. (جامع السعادات، ج 2، ص 323).دروغ آدمی را از جرگه اهل ایمان خارج و در زمره اهل کفر و نفاق وارد می نماید و بازتاب سوء فراوان بر نفس، روح و شخصیت انسان دارد. امام صادق(ع) فرمودند: دروغ همانا باعث خرابی ایمان می شود و قرآن کریم فرموده است: تنها کسانی دروغ می گویند که ایمان ندارند (نحل، آیه 105).و نیز در آیه دیگری فرموده است: دل های ایشان دچار بیماری نفاق می شود تا روزی که او را ملاقات نمایند، به خاطر خلف وعده با خداوند و به خاطر دروغ گویی (توبه، آیه 78).دروغ با انگیزه های فراوان، همچون دشمنی، حسادت، تأمین منافع دنیوی، طمع و یا عادت انجام می شود، ولی مهمترین عامل آن ضعف نفسانی است، به عبارت دیگر دروغ کار آدم های ضعیف و ترسو است و انسان قوی و شجاع دروغ نمی گوید؛ زیرا که نیازی به استفاده از این روش غلط ندارد. اصولا چرا باید انسان مرتکب خطا و خلافی بشود و سپس بخواهد برای این که مورد سرزنش دیگران قرار نگیرد، دچار خطای بزرگتر و گناه عظیم تری همچون دروغ گردد. آیا پسندیده تر آن نیست که آدمی رفتار روزانه خویش را به نحوی تنظیم نماید که مجبور به دروغ گویی نگردد؟ البته دروغ از گناهانی نیست که هیچ گونه مورد استثنایی نداشته باشد و تمام مصادیق آن، همچون مصادیق «ظلم» قبیح و حرام باشد. گاهی برخی از مصادیق دروغ در شرایط خاصی جایز و بلکه واجب می شود، مانند نجات جان مسلمان از کشته شدن و یا اسیر گشتن، حفظ مال و آبروی مؤمن، اصلاح نمودن میان مردم و ایجاد صلح و دوستی، فریب دشمن و غلبه بر او در جنگ ها و کسب رضایت و خشنودی همسر، که البته در همین موارد نیز بهتر است در صورت امکان توریه نماید، یعنی به گونه ای سخن بگوید که دروغ محسوب نشود، زیرا دروغ در هر صورت بازتاب ناهنجاری بر روح و شخصیت او خواهد داشت و جرأت او را بر دروغ گویی خواهد افزود.فلسفه و حکمتی که باعث می شود برخی از اقسام دروغ جایز شمرده شود، وجود مصلحت برتری، همچون حفظ منافع معنوی مؤمنین، سلامت و امنیت جامعه ایمانی و خانواده است که در آن موارد بر مفسده دروغ گویی ترجیح می یابد. در این صورت اگر دروغ گفتن باعث حفظ یک مصلحت مهمتری در بین می شود مثل آنکه اگر دروغ گفته شود با عث می شود با افشاء نکردن راز یک مومن جان یا مال و یا آبروی او حفظ گردد در این صورت دروغ گفتن اشکال ندارد جهت مطالعه بیشتر ر.ک: - ترجمه جامع السعادات، مرحوم نراقی، ج 2، بحث دروغ - اصول کافی، ج 2، باب الکذب - میزان الحکمه، ج 11، ص 5119 با ترجمه فارسی، عنوان 457«نظر مراجع» همه مراجع در این زمیته می فرمایند: «دروغ مصلحتى» به معناى رایج نزد مردم - که در واقع «دروغ منفعتى» است - حرام است. موارد جواز دروغ در اسلام مشخص است؛ از جمله آنها وجود مصلحت اهم (مثل حفظ جان مؤمن و یا رفع نزاع بین دو مسلمان) است. امام، استفتاءات، ج 2، گناهان کبیره، س 4؛ دفتر همه مراجع. خواهر گرامی با مطالب بیان شده دریافتید که چنانچه بیان حقیقت به همسرتان موجب بی اعتمادی و سوءظن به شما شده و همچنین زندگی مشترکتان را با مشکل روبرو می سازد، نباید حقیقت را گفت چرا که حفظ زندگی مشترک مصلحتی اهم به شمار می رود. برای مثال ممکن است دختری قبل از ازدواج رابطه دوستانه ای با پسری داشته است، که مسلما همسر از فهمیدن آن ناراحت و خشمگین شده و حتی سبب بروز مشکلاتی در زندگی می شود. هرچند چنین رابطه هایی که معمولا با گناه همراهند حرام می باشد، اما لزومی به بیان آنان نیست و می توان آنها را حتی انکار کرد و منکر وجود چنین رفتارهایی شد، چون همانطور که گفتیم بیان حقیقت در این موارد، مضرات عدیده ای به همراه خواهد داشت و مشکلات بزرگتری را به وجود خواهد آورد. اگر دروغی که می گویید، از جمله موارد مصلحتی آن باشد، نه تنها گناه نیست بلکه از مواردی است که خداوند خود آن را جایز فرض نموده است و در زمره گناهان قرار نمی گیرد. اما تا جای ممکن سعی نمایید بجای گفتن دروغ، از بیان حقیقت استنکاف کنید (مانند توریه کردن) تا قبح دروغ نزد نفستان از بین نرود. دوست گرامی (انّ الله بصیر بالعباد) خداوند به بندگان و نیات درونیشان به خوبی آگاه است و خوب می داند که فعل هر شخص با چه نیتی انجام می گیرد. پس نگران نباشید اگر حقیقتا دروغ شما از روی مصلحت باشد، خداوند نیز شما را مورد عفو و رحمت خویش قرار خواهد داد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه