در قرآن کریم و روایات خداوند بزرگ به صفت رحمت و رحمانیت گسترده ستوده شده است . از آنجا که صفات الهى نامتناهى است باید رحمت الهى غیر نامتناهى بوده جایى براى عذاب آن هم عذاب جاوید نگذارد . بنابراین چگونه ممکن است که برخى بندگان دچار عذاب جاوید شوند ؟

رحـمـت خـدا به معناى رقت قلب و تاثر درونى نیست زیرا رقت و تاثر درونى مستلزم ماده است و خداوند سبحان مادى نیست . مـعـنـاى رحـمت الهى به معناى بخشش و افاضه چیزى است که دریافت کننده لایق و مستعد آن است . از طرف دیگر کسى مستعد چیزى است اگر استعداد او تام باشد , آنچه براى او مناسب است دوست مى دارد و آن را طلب مى کند و خداوند آن را به او اعطا مى کند . پـس رحـمت دو گونه است : رحمت عام و آن عبارت است از اعطا آنچه شخص در طریق وجود و بـودنـش مـسـتـعد آن است , و رحمت خاص که عبارت است از اعطا آنچه شخص در راه و طریق هدایت به سوى توحید و سعادت مستعد آن است . پس اگر کسى به طور عام مستعد شقاوت بود که اثر آن عذاب دائم است منافاتى با اعطا شقاوت و عذاب دائم ندارد بلکه عین رحمت عام است . اما رحمت خاصه نیزشامل چنین افرادى نمى شود زیرا از مسیر هدایت خارج اند . در ضـمـن آنـکـه اگر این اشکال تمام باشد اختصاصى به عذاب منقطع یا دائم قیامت ندارد بلکه عذاب هاى موقت و زود گذر دنیایى را نیز شامل مى شود . در حـالـیـکـه ایـن گونه عذاب ها مثل بیمارى هاو ... لازمه حیات دنیایى است و گریزى از آن نیست . تفسیر المیزان ج 1 ص 413، طباطبائى - سید محمد حسینبه نقل از سایت تبیان .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه