قبل از پيامبراکرم ـ صلي الله عليه و آله ـ چه کساني به نام «محمد» نام گذاری شده بودند؟ آيا در تاريخ نامشان ذکر شده است؟

پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله ـ در سال «عام الفيل» 570 ميلادي روز جمعه 17 ربيع الاول، طبق نظر شيعه و 12 ربيع الاول، طبق نظر اهل سنت چشم به جهان گشود.[1] بعد از گذشتن هفت روز از زمان تولد آن حضرت عبدالمطلب براي سپاس و ستايش درگاه احديت گوسفندي قرباني کرد و نام فرزند خود را محمد ـ صلي الله عليه و آله ـ گذارد، گويا اين نام در جامعه آن روز عربستان و به خصوص نزد افراد قريش ناآشنا بود لذا از عبدالمطلب پرسيدند: چرا نام فرزند خود را محمد انتخاب کرديد، در صورتي که اين نام در ميان اعراب کم سابقه است؟ گفت: خواستم که در آسمان و زمين ستوده باشد.[2]در برخي نقل ها آمده است که الهام غيبي در انتخاب اين نام دخيل بوده است. زيرا کمتر کسي تا آن زمان به آن ناميده شده بود. چنانچه برخي گفته اند: آمنه مادر آن حضرت در دوران بارداري چنين الهامي را دريافت کرده بود و برخي گفته اند خود عبدالمطلب اين الهام را دريافت نموده بود.[3] به هر صورت، نوزاد عبدالمطلب به نام احمد در قرآن از زبان حضرت عيسي ناميده شده، آنجا که قرآن مي فرمايد: «شما را مژده مي دهم که بعد از من رسول بزرگواري که نامش احمد است بيايد».[4] و به نام محمد از جانب عبدالمطلب نامگذاري شد که در قرآن در آيات متعدد[5] به اين نام اشاره شده است.اما اينکه آيا قبل از حضرت پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله ـ کسي در ميان اعراب به اين نام ناميده شده يا نه ميان مورخان اختلاف است. چنان چه مقريزي مي گويد قبل از اينکه نام محمد در ميان اعراب شيوع پيدا کند کسي به اين نام ناميده نشده بود و بعد از شيوع اخبار نبوت شخصي به نام محمد، تعدادي از اعراب پسران خود را به اين نام نامگذاري کردند. به اميد اينکه آن پيامبر فرزند او باشد. آنها عبارت بودند از: محمد بن احيحة بن الجلاح الأوسي. محمد بن مسلمة الانصاري، محمد بن برّاء البکري، محمد بن سفيان بن مجاشع، محمد بن حمران الجعفي و محمد بن خزاعي السلمي، غير از اين شش نفر کسي به نام محمد ناميده نشده بودند.[6]برخي فقط سه نفررا قبل از رسول الله ـ صلي الله عليه و آله ـ به اين نام معرفي کرده اند که عبارت هستند از محمد بن احيحة بن جلاح، محمد بن حمران بن ربيعه و محمد بن سفيان بن مجاشع که پدران اينها از افراد مطلع و با سواد شنيده بودند که پيامبري به زودي با اسم محمد مبعوث خواهد شد لذا با هم توافق کردند و نذر نمودند اگر صاحب پسري شدند نامش را محمد بگذارند به طمع اينکه به پيامبري برسد.[7]ولي صاحب سيره حلبي در يک بيت شعر مي گويد افرادي که قبل از پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله ـ به نام محمد نامگذاري شده بودند 16 نفر بودند.انّ الذين سمّوا باسم محمد من قبل خيرالناس ضعف ثمان[8]کساني که به نام محمد، پيش از پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله ـ نام گذاري شده بودند، شانزده نفر بودند.که علاوه بر نام هاي ذکر شده، محمد بن عتوارة، محمد بن البرّکه اسلام را درک کرده و قبول اسلام نمود. محمد بن ربيعه که بعدا جزو صحابه قرار گرفته، محمد بن سوادة، محمد بن ليثي، محمد بن الأسيدي، محمد بن اسامه، محمد بن سعدي، محمد بن فقيمي، محمد بن حرماز، محمد بن حزمان، که صالحي شامي هم اين افراد را در کتاب خود ذکر کرده است.[9]بنابراين بر اساس گزارشات وارد شده قبل از نامگذاري حضرت محمد ـ صلي الله عليه و آله ـ به اين نام تعدادي از افراد به طمع اينکه نشانه هاي پيامبري را در اولاد خود ايجاد کنند تا فرزندشان به نبوت برسد و اين خبر را هم که از اهل اطلاع شنيده بودند که پيامبر با نام محمد در شبه جزيره مبعوث خواهد شد، اولاد خود را محمد ناميدند. البته گزارش هاي تاريخي در تعداد اين افراد اختلاف نظر دارند چنانچه برخي فقط به سه نفر اشاره مي کنند برخي به 6 و 7 نفر و برخي از مورخان هم نام 16 نفر را ذکر مي کنند که البته اين را هم قيد مي کنند اين اسامي نزديک به زمان تولد آن حضرت بر روي افراد گذاشته شد.لذا مي توان گفت که چنين نامي در ميان اعراب مرسوم نبوده است چنانچه وقتي عبدالمطلب فرزند خود را به اين نام، نامگذاري مي کند اطرافيان تعجب مي کنند و از علت انتخاب نامي که نه در ميان قوم ايشان و نه در ميان نام اجداد ايشان سابقه نداشته سئوال مي کنند.معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:1ـ البداية و النهايه: ابن کثير دمشقي.2ـ عيون الاثر، ابن سيد الناس.3ـ تاريخ پيامبر اسلام، محمد ابراهيم آيتي.4ـ فروغ ابديت، جعفر سبحاني. پی نوشتها:[1]. مقريزي، تقي الدين، إمتاع الاسماع، بيروت، دارالکتب العلميه، 1420ق، ج1، ص6ـ8.[2]. صالحي شامي، سبل الهدي، بيروت، دارالکتب العلميه، 1414ق، ج1، ص260.[3]. وشنوي، محمد قوام، حياة النبي و سيرته، قم، دارالاسوة، 1416ق، ج1، ص40 ـ 41.[4]. صف / 6.[5]. آل عمران / 138؛ محمد / 2؛ فتح / 29؛ احزاب / 40.[6]. مقريزي، همان، ج2، ص140 ـ 141.[7]. سهيلي، عبدالرحمن، الروض الأنف، بيروت، داراحياء التراث العربي، 1412ق، ج2، ص151ـ152.[8]. حلبي، برهان الدين، سيرة الحلبيه، قاهره، مطبعة الاستقامة، 1382ش، ج1، ص 91.[9]. صالحي شامي، همان، ج1، ص411.منبع: اندیشه قم .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه