آيا شکست در کنکور موجب بي اعتنايي و بي اعتمادي به نماز مي شود؟

کسانی که به خاطر شکست در کنکور نمازشان را ترک می‌کند، به یکی از دلایل زیر ممکن است این کار را انجام دهند: 1ـ این افراد احساس می‌کنند که خداوند به آنان کمک نکرده است، تا در کنکور موفق شوند. اگر افرادی بعد از شکست در کنکور دچار این حالت شوند، باید برای آنها روشن شود که خداوند به بندگان خویش کمک می‌کند. اما کمک خداوند شایستگی می‌خواهد یا به عبارت دیگر خداوند تحت شرایط خاصی به بندگان خود کمک می‌کند. بنابراین اگر فردی تمام عمر خود را در منزل بخوابد و از خداوند بخواهد که او را روزی دهد، خداوند در چنین مواردی به این فرد کمک نمی‌کند. بلکه باید تلاش کند، احکام خداوند را اجرا کند، به دستورات او گوش دهد و از خداوند کمک بخواهد، خداوند هم به او کمک می‌کند. همچنین اگر کسی برای کنکور آمادگی نگیرد، دستورات دین را رعایت نکند، اما از خداوند کمک بخواهد خداوند او را کمک نمی‌کند. ولی این بدان معنا نیست که باید پشت به خدا کرد. زیرا در این صورت از چاله به چاه خواهد افتاد. 2ـ کاملا مأیوس شده‌اند و به قول معروف زده‌اند زیر همه چیز. اگر کسانی به خاطر یک شکست بزرگ در زندگی خود یعنی موفق نشدن در کنکور یا مانند آن به همه چیز پیشت کند، فرد ضعیفی است که با یک شکست همه چیز را تمام شده می‌داند. یا تمام راه‌های موفقیت را در یک سوراخ خلاصه می‌داند. گذشته از این گاهی خداوند بندگان خود را با شکست‌ها و مشکلات امتحان می‌کند. فردی که به خاطر کنکور نماز را ترک می‌کند یا به دین پشت می‌کند در دو امتحان ناکام شده است. یکی امتحان کنکور و دیگری امتحان خداوند. چنین افرادی زود دلسرد و مأیوس می‌شوند در حالی که افراد موفق تا آخرین رمق زندگی خود تلاش می‌کنند و زود مأیوس نمی‌شوند و اگر راهی را بسته دید، از راه دیگر حرکت می‌کند. 3ـ از برگزار کنندکان کنکور و برنامه‌های آموزشی یا به طور کلی از مسئولین نظام دلخور شده‌ است. لذا به مسایل دینی پشت کرده است. در این صورت اولا معلوم نیست که مشکل از مسئولین باشد، شاید خود فرد به اندازه کافی تلاش نکرده یا استعداد نداشته است. ثانیا اگر فرضا هم نقصی از طرف مسئولین باشد، در این صورت باید توجه داشت که هر چند بندگان خدا حتی آنان که خود را دیندار و متدین می‌دانند، رفتار درست نداشته باشند، دلیل نمی‌شود که انسان با خداوند قهر کند. زیرا خداوند هیچگاه رفتار نادرست بندگان خود را تأیید نمی‌کند. بلکه بر عکس خداوند می‌گوید هر گاه شما از بندگان من آزار و اذیت دیدید و با شما رفتار شایسته و مناسب نداشتند به درگاه من پناه بیاورید و با من دوست شوید زیرا من همواره با شما رفتار خواهم داشت که از روی حکمت، رحمت و مغفرت است. بنابراین به هیچ یک از دلایل فوق نمی‌توان به خاطر شکست نماز را رها کرد. ممكن است افرادي باشند كه عدم موفقيت در كنكور سبب بي‌اعتمادي و بي‌اعتنايي آنها به نماز گردد امّا اين نوع برخورد و واكنش اصلاً معقول و منطقي نيست. افرادي كه در كنكور پذيرفته نمي‌شوند، به جاي آنكه عجولانه تصميم بگيرند و فوراً نماز را كنار بگذارند؛ بهتر است عوامل عدم موفقيت‌شان در كنكور را مورد تجزيه و تحليل قرار دهند. عوامل بسياري مي‌تواند در عدم موفقيت افراد در كنكور نقش داشته باشند. مثلاً عدم تلاش و آمادگي لازم براي كنكور، نداشتن علاقه به رشتة تحصيلي و يا اصل تحصيل، نداشتن استعداد، شدّت رقابت و تراكم داوطلبان رشتة مورد نظر، اضطراب امتحان، نامربوط بودن سؤالات، عدم توكل به خداوند و... هر يك از اين عوامل مي‌تواند در عدم موفقيت فرد در كنكور نقش داشته باشد، بنابر اين بايد سعي نمود؛ ابتدا عامل يا عوامل اصلي عدم موفقيت را شناسايي نموده سپس در صدد جبران و حلّ آن تلاش نمود و البتّه نه تنها نماز را نبايد ترك كرد بلكه با توكل و راز و نياز بيشتر، بايد سعي نمود كه خداوند او را در جهت رسيدن به هدفش كه همان تحصيل علم و دانش و به نوبة خود وسيلة رشد و تكامل انسان به سوي خداوند است، ياري نمايد. امّا اگر ديديم فردي بجاي آن‌كه با استفاده از منطق تجزيه و تحليل علت يا علل عدم موفقيتش را شناسايي كند، به فحش و ناسزاگويي به اين و آن، رفتارهاي غيرمنطقي، انزوا و گوشه‌گيري و ترك نماز پرداخت، به اين نتيجه مي‌رسيم كه وي اصلاً‌ منطق تجزيه و تحليل را نمي‌داند و ميزان توكل و اعتماد و ايمانش به خداوند ضعيف است، هر عامل ديگري ممكن است در عدم موفقيت‌اش نقش داشته امّا به هيچ وجه نماز خواندن عامل عدم موفقيت او نبوده، پس چرا نماز را ترك كند؟!‌ كه عده‌اي از افراد بخاطر نداشتن تجربه كافي يا ويژگي‌هاي شخصيتي، ممكن است روبرويي با مشکل و ناکامي، عدم موفقيت خود را به عوامل بيروني مستند نموده و كل نظام فكري و رفتاري‌شان بهم مي‌خورد در اين وضعيت هر كاري ممكن است انجام دهند. امّا بعد از گذشت مدّت زماني، كم‌كم به خود اجازه مي‌دهند كه واقع‌بينانه‌تر و منطقي‌تر برخورد نموده عوامل اصلي عدم موفقيت‌شان را شناسايي كنند و در آينده از آن عبرت گرفته و در صدد جبران نقص خويش برآيند. اينگونه افراد ممكن است حتي نمازشان را مدتي ترك كنند امّا وقتي ميزان احساسات شان كاهش يافت، دوباره نماز را از سر مي‌گيرند چون مي‌دانند كه عدم موفقيت در امتحان موضوعي نيست كه به خاطر آن نمازش را كه سرمايه زندگي و كليد رستگاري و پايه و اساس دينش مي‌باشد، از دست دهد. از نظر منطقي رابطه ميان شكست در كنكور و بي‌اعتنايي به نماز وجود ندارد، اگر در فردي اين حالت و واكنش مشاهده شود، نشانة ضعف اراده و نداشتن قدرت تجزيه و تحليل وي است، منطقي اين است كه در چنين شرايطي از طريق تجزيه و تحليل علت اصلي شكست خود را شناسايي كند و در جبران آن بكوشد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه