آیا شهدای کربلا با امام حسین (ع) 72 نفر بودند یا با حُرّ که آخرین نفر بود که به امام (ع) پیوست 72 نفر شدند؟

جواب اجمالی: در تعداد شهدای کربلا اختلاف وجود دارد امّا قول مشهور این است که به غیر از امام حسین (ع) هفتادودو نفر از یاران و اصحاب حضرت سیدالشهداء (ع) به شهادت رسیدند. جواب تفصیلی: در تعداد شهدای کربلا اختلاف وجود دارد به طوری که تاریخ نویسان کربلا چندین قول را نقل کرده‌اند و در اینجا به چند مورد از آن‌ها که احتمال بیشتری دارد اشاره می‌شود: 1 (هفتادودونفر) این تعداد را بلاذری نقل کرده است و می‌گوید: تمام کسانی که با امام حسین (ع) کشته شدند از اصحاب و یاران او هفتادودو مرد بوده است.[1] مرحوم شیخ مفید نیز همین تعداد را ذکر کرده است و می‌گوید: امام حسین (ع) با اصحابش صبح روز عاشورا آمادة قتال شدند و با امام حسین (ع) سی‌ودو نفر سواره و چهل نفر پیاده بودند.[2] ابن اثیر صاحب الکامل نیز همین تعداد را نقل می‌کند.[3] محمد بن جریر طبری شیعی نیز در (دلائل الامة) همین قول را اختیار کرده است،[4] که قول مشهور نیز همین است. 2 (هشتادوهفت نفر) این تعداد را مسعودی نقل کرده است و می‌گوید: جمیع کسانی که با حسین در روز عاشورا در کربلا کشته شدند، هشتادوهفت نفر بوده‌اند.[5] 3 (شصت و یک نفر) بعضی روایت کرده‌اند که آن روز تعداد شهیدان شصت و یک نفر بوده است.[6] ولی ممکن است این تعداد اصحاب و یاران امام(ع) غیر از شهدای اهل‌بیت و بنی‌هاشم بوده‌اند که با شهدای بنی‌هاشم مجموعاً قول بعدی خواهد شد. 4 (هفتادوهشت‌نفر) این تعداد را سید بن طاووس نقل کرده است و می‌گوید: روایت شده است که اصحاب امام حسین (ع) هفتاد و هشت نفر بوده‌اند.[7] و با امام (ع) هفتاد و نه نفر می‌شوند و با آن تعدادی که از (اثبات الوصیة) نقل شده است و شهدای بنی‌هاشم تطبیق می‌کند. 5 (هشتادو دونفر) این تعداد را مرحوم مجلسی از محمد بن ابی‌طالب نقل کرده است.[8] 6 (یکصدوچهل‌و‌پنج نفر) از امام باقر (ع) نقل کرده‌اند که شهدای کربلا چهل و پنج سواره و یکصد نفر پیاده بوده‌اند.[9] نتیجه این که از این اقوال فهمیده می‌شود که آن‌ها بدون حضرت سیدالشهداء و بنابراین بر قول مشهور تعداد شهدای کربلا هفتاد دو نفر بوده است. برای مطالعة بیشتر به کتاب (شفاء الصدور) نوشتة میرزا ابوالفضل تهرانی چاپ سیدالشهداء قم، ج 1، ص 241 مراجعه کنید. در آنجا اقوال دیگری را راجع به تعداد شهداء ذکر کرده است. -------------------------------------------------------------------------------- [1] - بلاذری، اشهاب الاشراف، (دارالتعارف بیروت)، ج 3، ص 205. [2] - شیخ مفید، ارشاد، (مؤسسة آل‌البیت، لاحیاء التراث قم)، ج 2، ص 95. [3] - ابن اثیر، الکامل فی التاریخ (دار صادر بیروت)، ج 4، ص 10. [4] - محمد بن جریر من رستم الطبری، دلائل الامامیة، (منشورات الرضی، قم)، ص 71. [5] - مسعودی، مروج الذهب، (داراندلس بیروت)، ج 3، ص 61، و احمد بن سهل بلخی، والتاریخ (مکتبة الاسدی، تهران)، ج 6، ص 11. [6] - مسعودی، اثبات الوصیة، (منشورات الرضی قم)، ص 126. [7] - سید بن طاووس، الملهون، (انتشارات داوری قم)، ص 60. [8] - علامه مجلسی، بحارالانوار، (مؤسسة الوفاء بیروت)، ج 45، ص 4. [9] - حاج شیخ عباس قمی، نفس المهموم، (انتشارات بصیرتی قم)، ص 236. .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/03

لینک کوتاه