فراموش کردن قرآن گناه نیست؛ ولى در قیامت موجب حسرت مى گردد و فضیلتى از کف او رفته است. ابى بصیر گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که مى فرمود: «کسى که سوره اى از قرآن را فراموش کند، در قیامت آن سوره به صورتى زیبا و مقامى رفیع بر او ظاهر مى شود. وقتى بنده او را مى بیند، مى پرسد: کیستى؟ چقدر زیبایى؟ پاسخ مى دهد: آیا مرا نمى شناسى؟ من فلان سوره هستم.اگر مرا فراموش نمى کردى، تو را به آن مکان رفیع مى بردم».V}بحار الانوار، ج ۹۲ ص ۱۸۸.{V البته نوعى فراموشى هم وجود دارد که گناه است و آن فراموش کردن هدایت هاى قرآن و نادیده گرفتن آن در مقام عمل است.

فراموش کردن قرآن گناه نیست؛ ولى در قیامت موجب حسرت مى گردد و فضیلتى از کف او رفته است. ابى بصیر گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که مى فرمود: «کسى که سوره اى از قرآن را فراموش کند، در قیامت آن سوره به صورتى زیبا و مقامى رفیع بر او ظاهر مى شود. وقتى بنده او را مى بیند، مى پرسد: کیستى؟ چقدر زیبایى؟ پاسخ مى دهد: آیا مرا نمى شناسى؟ من فلان سوره هستم.اگر مرا فراموش نمى کردى، تو را به آن مکان رفیع مى بردم».بحار الانوار، ج 92 ص 188. البته نوعى فراموشى هم وجود دارد که گناه است و آن فراموش کردن هدایت هاى قرآن و نادیده گرفتن آن در مقام عمل است. در هر صورت براى آنکه قرآن در یاد بماند، بایستى مرتباً آن را تکرار کرد. (قرآن شناسی، صالح قنادی با همکاری جمعی از محققان، کد: 36/500005) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه