لطفا این حدیث را شرح دهید. امام جواد علیه السلام فرمودند: عِزُّ المُؤمِنِ فی غِناهُ عَنِ النّاسِ. عزّت مؤمن، ‌در بی نیازی او از مردم است. (1)

شرح حدیث:آنچه انسان را برده و فرومایه می سازد، ‌«طمع» است. عده ای همیشه چشم به دست دیگران دوخته اند و طمع دارند. این از «حقارت نفس» و فرومایگی و بی شخصیتی سرچشمه می گیرد و در عرصه های دیگر هم آنان را پست و زبون می سازد. مؤمن باید عزیز باشد. زندگی عزّتمندانه، ‌درسی است که اولیای دین به ما داده اند. بالاترین درس عزّت را در حیات و قیام و شهادت حسین بن علی علیه السلام و یارانش می بینیم، ‌که حاضر شدند جان عزیزشان را نثار کنند، ‌ولی عزت و آقایی خود را از دست ندهند و زیر فرمان فرومایگان، ذلیلانه زندگی نکنند. غیر از عزّت در بُعد اجتماعی و سیاسی، ‌عزّت مالی و اقتصادی هم یک ارزش است. باید ریشه ی طمع و حرص را کند، ‌تا آزاد زیست. باید از ثروت و مکنت و دارایی دیگران دیده فرو بست، ‌تا به عزّت رسید. در حدیثی آمده است: چه زشت است که مؤمن، خواسته و رغبتی داشته باشد که او را ذلیل و خوار سازد. و این یک حقیقت است. طمع، انسان را دنباله رو و مطیع و ذلیل این و آن می کند. برعکس، احساس بی نیازی از مردم و مناعت طبع و بلند نظری و بی توقّعی، ‌عزّت و شکوه می آورد. بسیاری هستند که در پی لقمه ی نانی، ‌دنبال این و آن می افتند؛ یا برای رسیدن به مال و ثروتی، پیش دیگران حقیر و کوچک می شوند. ولی... مؤمن حق ندارد خود را خوار و ذلیل سازد. پی نوشت: 1. اعلام الدّین، ص 309منبع: حکمت های تقوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام جواد علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، ‌چاپ اول (1391) .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه