من سؤال و فکر درباره ماهیت خدا را متوقف کرده ام، در واقع می خواهم این عقاید را فراموش کنم، اما سؤالات و اوهام اشتباه همیشه در ذهن من است، من چگونه فراموش کنم و چگونه در رابطه با محدودیات ذهنی خود فکر کنم؟

در مورد مطالب یاد شده، نکاتی را طرح می کنیم: 1- طرح بعضی از مطالب در ذهن انسان ها، به فرمان کسی نیست و با ایست دادن هیچ کس هم متوقف نمی شود و البته تا حدودی از لوازم طبیعی ذهن های پرسشگر و جوان است، و بعد از مدتی خود بخود این حالت رفع می شود. یعنی باید مقداری روی فهم حقیقت تمرین کنیم تا بعد از جا گرفتن آن در ذهن، دیگر فرصت و موقعیتی برای اندیشه ها و اوهام و افکاری که خود به بطلان آن واقف هستیم، نماند. البته نباید از طرح این مطالب در ذهن هراس داشته باشیم، مهم این است که به دنبال حل این مطالب همت بگماریم که لازمه اش تحقیق، مطالعه و اندیشیدن و خوب سؤال کردن و یافتن محور مباحث و گره گشایی از آنها است. 2- اصولا برای ضبط خیال از ورود افکار و احیانا وسوسه های نفسانی و خواهش های نفس، که سخت ترین کارهاست، در عرفان و اخلاق دستور العمل هایی می دهند که انسان بتواند بر خیال خود تسلط یابد و از پراکندگی افکار خودداری کند. آنان می گویند همانطور که ولگردی صفتی مذموم است، گاهی انسان اگر چه در یک مکان ساکن است، ولی در واقع ولگردی می کند. یعنی خیال او از این شاخه به آن شاخه و این سمت به آن سمت او را می برد. شاید شاه بیت و اصل دستور العمل عرفا و اساتید اخلاق را بتوان در یک کلمه خلاصه کرد، و آن تمرین و ممارست است. همانگونه که ماهیچه های ما جز با ورزش و تمرین، برجسته و نیرومند نمی شوند، احوال اخلاقی و روانی ما هم جز با تمرین و ممارست عملی تقویت نمی شوند. باید از کارهای کوچک شروع کرد تا آهسته آهسته انسان به جایی برسد که می تواند واقعا خیال و اندیشه خود را به کنترل در آورد و البته معلوم است که نمی توان در این مسیر عجله به خرج داد و یا احیانا فشارهای بیش از حد معمول بر خود تحمل کرد، که آثار خسارت بار و بعضا جبران ناپذیری در پی دارد. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه