امام ، معصوم است، امّا فقيه، معصوم نيست؛ پس چگونه فقيـهِ غير ‏معصوم، همه اختيارات امام معصوم را دارد؟‎!

اگر گفته مي‌شود فقيه همه اختيارات پيامبر و ‏امام را دارد، مقصود، «اختيارات حكومتي و مديريتي» است و بنابراين، هر اختياري كه آن بزرگان، به سبب ‏عصمت خود داشته باشند ـ به گونه‌اي كه عصمت، شرط آن مناصب باشد ـ وليّ فقيه، آن اختيار را نخواهد ‏داشت. از اينرو، عصمت نداشتن فقيه، سبب سلب اختيارات معصومانه از او مي‌شود؛ علاوه بر آنكه در ولايت و ‏حكومت معصوم (عليه‌السلام)، گرچه حق استيضاح و استفهام براي آحاد امت محفوظ بوده است، ولي پس از ‏بيان مطلب و روشن شدن حكم شرعي از نظر معصوم (عليه‌السلام)، احدي حق اعتراض نسبت به او را ‏ندارد (اگر چه برخي از وقايع تاريخي، نشانگر انتقاد نسبت به عملكرد معصوم (عليه‌السلام) است)؛ زيرا ذات ‏اقدس اله، مي‌داند كه حكم كليدي امامت بالاصاله را به چه شخصي از انسان‌ها بدهد كه داراي عصمتِ در ‏علم و عمل باشد؛ ولي در حكومت و ولايت غير معصوم، هم مجلس خبرگان براي نظارت بر فقيه و عملكرد او ‏وجود دارد و هم مردم گاهي مستقيم و گاهي به وسيله خبرگان منتخب خود، حق سؤال دارند و بايد مراقب ‏امور رهبري باشند و به طور كامل، بر آن نظارت داشته باشند.‏‎ ‎‏‏ برای اطلاعات بیشتر ؛ رك: كتاب ولايت فقيه، ص 250.‏‏‏مأخذ: ( آیةالله جوادی آملی ، ولايت فقيه ، ص 472)‏ .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه