اگر او نبود... آری، سخن از غیبت امام زمان علیه السلام است؛ از بزرگ مظلوم دوران؛ آنکه یادش از خاطره‌ها فراموش شده است... همو که اگر کسی مهربانی‌های او را ببیند وقطره‌ای از زلال محبّتش بچشد، دیگر فراموشش نخواهد کرد. همو که هرکس به او پیوست از اغیار برید. وسعادت دو دنیا را در کوی محبّت او دید (... وَأمّا وَجْهُ الانْتِفاعِ بِی فی غَیْبَتی فَکَالاِنْتِفاعِ بِالشَّمْسِ، إذا غَیَّبَتْ‌ها عَنِ الأبْصارِ السَّحابُ...). (... وامّا شیوه بهره وری از من در غیبتم، بهره بردن از خورشید را مانَد؛ آن‌گاه که ابر‌ها آن را ازدیدگان بپوشاند...). قسمتی از توقیعات امام عصر علیه السلام:

اگر او نبود... آری، سخن از غیبت امام زمان علیه السلام است؛ از بزرگ مظلوم دوران؛ آنکه یادش از خاطره‌ها فراموش شده است... همو که اگر کسی مهربانی‌های او را ببیند وقطره‌ای از زلال محبّتش بچشد، دیگر فراموشش نخواهد کرد. همو که هرکس به او پیوست از اغیار برید. وسعادت دو دنیا را در کوی محبّت او دید (... وَأمّا وَجْهُ الانْتِفاعِ بِی فی غَیْبَتی فَکَالاِنْتِفاعِ بِالشَّمْسِ، إذا غَیَّبَتْ‌ها عَنِ الأبْصارِ السَّحابُ...). (... وامّا شیوه بهره وری از من در غیبتم، بهره بردن از خورشید را مانَد؛ آن‌گاه که ابر‌ها آن را ازدیدگان بپوشاند...). قسمتی از توقیعات امام عصر علیه السلام: به نقل از کمال الدین، ص ۴۸۳ _ ۴۸۵: ای امان دوستان بی‌قرار مهر رویت تا به کی پشت سحاب؟ ‌ای درخشان‌تر ز هر اختر... بیا ابر غیبت را بِران، دیگر... بیا السّلامُ على شَمْسِ الظَّلام وبَدْرِ التَّمام. طلوعت را همه چشم انتظاریم بتاب،‌ای آفتاب دادگس‌تر نهان کردی چو مهر رویت‌ای مه جهان شد تیره، چون خوی ستمگر سخن از خورشید پنهان است؛ آنکه به فرموده امام رضا علیه السلام: (... إذا خَرَجَ أشْرَقَتِ الأرضُ بِنُورِهِ...) (۱). از چشمه ساری جوشان که از تشنه کامان به دور مانده. از شمشیر آخته یزدان که از نبود یاران در نیام خفته. از آن دستِ نیرومند خدایی که در آستین فرو رفته. از آن سمبل قطره‌های نقره فام اشک که از خشیتِ خدا فرو ریخته. از آن حماسه همیشه جاوید خون شهیدان کربلا، خدنگ در مشت مانده. آری، سخن از غیبت امام زمان علیه السلام است؛ از بزرگ مظلوم دوران؛ آنکه یادش از خاطره‌ها فراموش شده است... همو که اگر کسی مهربانی‌های او را ببیند وقطره‌ای از زلال محبّتش بچشد، دیگر فراموشش نخواهد کرد. همو که هرکس به او پیوست از اغیار برید وسعادت دو دنیا را در کوی محبّت او دید. همو که مؤمنان را انیس ورفیق وشفیق است. (۲) به راستی، چرا کسی که پدرش را، برادرش را، دوست مُشفق ودلسوزش را از یاد نمی‌برد، امام زمانش را به فراموشی می‌سپارد؟! مگر حقّ کدامین پدر افزون‌تر از حقوق امام زمان علیه السلام است؟! کدام برادر مهربان‌تر از اوست؟ دلسوزیِ چه دوستی بیشتر از دلسوزی‌ها ومحبت‌های اوست؟ خود او خطاب به شیعیانش می‌فرماید: (إنّا غیرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُمْ ولا ناسِینَ لِذِکْرِکُمْ). (۳) ما در مراعات حال شما کوتاهی نمی‌کنیم ویادتان را از خاطر نمی‌بریم. وقتی او - که ذخیره همه هستی، ثمره همه رسالت‌ها، منبع همه کمالات، سرچشمه همه خیرات وجلوگاه همه نیکویی‌ها وزیبایی هاست - هیچ‌گاه یاد ما را از خاطر نمی‌برد ودر رعایت احوالمان هرگز کوتاهی نمی‌کند، آیا رواست فراموشی ما نسبت به آن امام مهربان یا از وفاست غفلت از آنجانِ جهان؟! هم او می‌فرماید: (... وَلَولا ذلِکَ لَنَزَلَ بکُمُ اللَّأْواءُ واصْطَلَمَکُم الأعْداءُ). (۴) ... اگر چنین نبود، بلاهای سخت بر شما فرود می‌آمد ودشمنان، شما را نابود می‌کردند. آری، این او بود که به یاد ما بود وبرایمان دعا کرد ودر فتنه‌های بنیان سوز دوره غیبت، عنایت خویش را از ما دریغ نداشت، وهمو بود که پایه استمرار حیات معنوی وتاریخی شیعه بود وهست وحقاً جفاست که حقوق آن بزرگوار را - چنان که باید - ندانیم ودفتر معرفتش را - چنان که شاید - نخوانیم. اکنون...‌ای منتظر! کمی تأمّل کن ودر اوج مقام معنوی امام زمانت بیندیش که او کیست وبزرگی کارش در چه حدّ است؟ گرچه حضرات معصومین سلام اللَّه علیهم اجمعین همه یک نورند ویک حقیقت ودارای یک سنخ ولایت - که فرموده‌اند: (کُلُّهُمْ نُورٌ واحدٌ) - وجود اقدس حضرت صاحب ” اینک که رسول اکرم صلى الله علیه وآله وسلم مقام (مهدی علیه السلام) را می‌ستاید وامیر المؤمنین وحضرت زهرا علی‌ها السلام به وجود او تسلّی وسرور می‌یابند وامام صادق علیه السلام به خدمتش می‌ایستد ودر فراقش اشک می‌ریزد، وحضرت رضا علیه السلام به نامش از جای برمی خیزد وبه یادش می‌گرید، شایسته بلکه واجب است که ما شیعیان نیز به یادش باشیم “ الزمان ارواحنا فداه دارای امتیازاتی است وبرنامه آن بزرگوار را ویژگی‌هایی است که باعث شده چشم امید همه، حتى پیامبران وائمه هدی علیهم السلام به او دوخته شود واهمیت ظهورش به قدری است که پیوسته دودمان امامت وولایت، در گفتار ورفتارشان، از آن حضرت به بزرگی یاد کرده وهمگان را به عظمت او توجّه داده‌اند؛ تو گویی چشمان در هاله غم فرو رفته همه انبیا واوصیا چشم به راه روز قیام وآمدن اوست. خون همیشه جوشان حلقوم حسین علیه السلام، به هنگام فجر، نام مهدی را بر صفحه افق نقش می‌زند ورنگ سرخ شفق در صفحه هر غروب، سرخی دل عرش نشینان را باز می‌خواند. رسول اکرم صلى الله علیه وآله وسلم به اوج قله دانش آن امام قائم علیه السلام، اشارت می‌فرماید: (ألا إنَّهُ وارِثُ کُلِّ عِلْمٍ وَالمُحیطُ بِهِ). (۵) آگاه باشید که او (مهدی علیه السلام) وارث هر دانش ودر برگیرنده آن است. مولای همه خوبان، امام علی علیه السلام از او به عنوان پناه دهنده‌ترین وآگاه‌ترین انسان‌ها یاد می‌کند: (أوْسَعُکُمْ کَهْفَاً وَأکْثَرُکُمْ عِلْمَاً). (۶) او پناه دار‌ترین شماست وعالم ترینتان. آن‌گاه با شیدایی وشیفتگی از شوق دیدارش آه می‌کشد ولقایش را انتظار می‌برد، (آه! آه!... شَوقاً إلی رُؤْیَتِه). (۷) بانوی هستی، فاطمه زهرا علی‌ها السلام در لحظه‌های آخر عمر شریف پیامبر، با مژده (مِنّا مَهْدِیُّ هذه الأُمَّةِ) (۸) تسلّی می‌یابد. امام علم وتعلیم، حضرت صادق علیه السلام آرزوی دیدار او را دارد؛ در فِراقش ناله می‌کند؛ در غم غیبتش می‌سوزد؛ از دوری رویش آسایش ندارد واز هجرانش پریشان وافسرده است ودر حالی که لباسِ ساده بی‌گریبان پوشیده وروی خاک نشسته است، به سان مادر فرزند مرده، ناله سر می‌دهد وسرشک از دیدگان می‌بارد وبا آن محبوب نیامده، نجوا می‌کند. (۹) سرانجام... امام رئوف علیّ بن موسى الرضا علیه السلام با شنیدن وصف آن حجّت یزدان اشک از دیدگان فرو می‌ریزد، وبه احترام نام مقدّس (قائم) از جا برمی خیزد؛ می‌ایستد ودستان مبارک بر سر می‌گذارد وبا آهی سوزان دعا می‌کند که: (خدایا! فرجش را برسان وقیامش را آسان گردان). (۱۰) راستی، چگونه بگوییم که ما سرباز اوییم در حالی که امام صادق علیه السلام آرزومند خدمت گزاری آستان اوست ومی فرماید: (لَوْ أدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أیَّامَ حَیَاتِی). (۱۱) اگر روزگار او را درمی یافتم، سراسر زندگی‌ام خدمتش می‌کردم. اینک که رسول اکرم صلى الله علیه وآله وسلم مقام (مهدی علیه السلام) را می‌ستاید وامیر المؤمنین وحضرت زهرا علی‌ها السلام به وجود او تسلّی وسرور می‌یابند وامام صادق علیه السلام به خدمتش می‌ایستد ودر فراقش اشک می‌ریزد، وحضرت رضا علیه السلام به نامش از جای برمی خیزد وبه یادش می‌گرید، شایسته بلکه واجب است که ما شیعیان نیز: - به یادش باشیم. - برای نزدیکی ظهورش، دعا کنیم. - در پی جلب رضایتش بکوشیم. - خلق را به سویش دعوت کنیم. - دل‌ها را از محبّتش لبریز گردانیم. - خود را برای جانفشانی وجهاد در رکابش، آماده سازیم. - در زمان غیبتش، وظایف خود را بشناسیم ودر این راه به تلاش هرچه بیشتر پردازیم. - در هجران رویش بنالیم واشک بریزیم... تا - ان شاء اللَّه - توفیق دیدارش، نصیب گردد. اللّهمّ اکشِفْ هذه الغُمَّةَ عن هذه الأُمَّةِ بحضورِهِ، وعَجِّلْ لنا ظُهُورَهُ، إنَّهُم یَرَوْنَهُ بَعیداً ونَرَاهُ قَریباً، بِرَحمَتِکَ یا أرْحَمَ الرَّاحِمین. (۱۲) (۱) کمال الدین وتمام النعمه، شیخ صدوق، ص۳۷۱ و۳۷۲. (۲) برگرفته از سخنان امام رضا علیه السلام در وصف امام. (عیون اخبار الرضا علیه السلام). (۳) احتجاج طبرسی، ج۲، ص۵۹۸. (۴) احتجاج طبرسی، ج۲، ص۵۹۸ نامه به شیخ مفید رحمه الله. (۵) بحارالانوار، ج۳۷، فرازی از خطبه غدیر، ص۲۱۴. (۶) بحارالانوار، ج۵۱، ص۱۱۵، ح۲۴. (۷) همان. (۸) بحارالانوار، ج۳۶، ص۳۶۸، ح۲۳۳. (۹) کمال الدین وتمام النعمه، ص۳۵۳. (۱۰) منتخب الاثر، ص۵۰۶. (۱۱) تاریخ الغیبة الکبرى، ص۳۵۹. (۱۲) مفاتیح الجنان، دعای عهد. منبع: کتاب آفتاب در نگاه خورشید .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه