آیا با حمله مسلمانان به ايران بسياري از آثار ما از بين رفت؟

وقتي پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ اسلام را در جزيرة العرب با تبليغ و پايداري، گسترانيد، بر اساس رسالت خود که جهاني بود، وظيفه داشت ديگر ملل جهان از جمله ايران، روم و کشورهاي همجوار را به اسلام دعوت کند: إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِکرٌ لِّلْعَالَمِينَ. قرآن ذکري براي همه جهانيان؛ لِيَکونَ لِلْعَالَمِينَ نَذِيرًا. براي همه جهانيان پيامبر و منذر بايد باشد. وَمَا أَرْسَلْنَاک إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ. بدون ترديد رسالت پيامبر جهاني بود، بر اين اساس پيامبر دعوت خود را از پيرامون خود شروع کرد. پس از حجاز به يمن، مصر، ايران، حبشه، روم و... نامه هاي دعوت و رسالت جهاني خود را فرستاد. هر کس بر اساس شخصيت و فهم خود واکنشي در قبال نامه پيامبر داشت؛ پادشاه مصر هدايايي براي پيامبر فرستاد و احترام نمود، پادشاه يمن ايمان آورد، پادشاه حبشه ايمان آورد، پادشاه ايران نامه پيامبر را پاره کرد و گفته شده در پاسخ مشتي خاک براي حضرت فرستاد، همه ناراحت شدند از برخورد خسرو پرويز، امّا پيامبر خشنود شد و فرمود او کشورش را تسليم ما کرده است، اگر خسرو پرويز اسلام مي آورد، پيامبر او را در حکمرانيش ابقاء مي کرد، لذا هيچ خسارتي و کشتاري در کار نبود. پس حاکم هر کشور و پدر هر خانواده مي توان فرزندان خود را خوشبخت کند يا آنان را در برابر حوادث بي پناه نمايد. وقتي مغولان به هر شهري يورش آوردند، مردم به دستور حاکمان در برابر يورش سيل آساي آنان مقاومت کردند، قتل عام شدند، محمد خوارزم شاه بود که سبب حمله مغولان به ايران شد، در برخي از شهرها حاکمان عاقلي بودند، که با احترام به استقبال اميران مغول آمده و شهر خود را از حوادث وحشتناک نجات دادند، مانند حاکم آذربايجان و... پس حاکمان نقش مهمي در خوشبختي ملت ها دارند. در جامعه طبقاتي ساساني علم و حکومت، تحصيل و امتيازات ديگر حتي مالکيت بر زمين هاي موروثي و در اختيار خاندان هاي خاص بود و ايران گرفتار جامعه کاستي آريايي بود، لذا مردم از اين وضع اسف بار به تنگ آمده بودند. به همين روي بسياري از ايرانيان در زمان پيامبر به مدينه رفته و مسلمان شدند؛ بعد از پيامبر مسلمانان به دستور حاکم وقت براي دفع هجوم ايران و روم به مرز اين کشورها با تجهيز سپاه جهت مقابله با يورش آنها آمدند، درگيري هاي چند ساله سبب شد که مرزهاي ايران به روي مسلمانان عرب گشوده شود، طبيعي است که در جنگ طرفين خسارت جاني و مالي خواهند ديد، به ويژه پس از پيامبر در سقيفه، وصيت پيامبر درباره جانشيني، با کودتا ترک شد، لذا رهبران واقعي اسلام که براي تدبير جامعه از صحنه کنار رفتند و جنگي که براي فتح ايران و مناطق ديگر شروع شد، مورد تأييد کامل نبوده است. از اينروي برخي در اين جنگ حضور داشتند که مسلمان واقعي نبودند با قصد و نيت هاي ديگر وارد نبرد مي شدند، مانند امويان و خاندان ابوسفيان و... . طبيعي بود کساني که از روح اسلام بي خبر بودند، هدفي غير از هدف والاي پيامبر را تعقيب مي کنند، در بين سپاه عرب ممکن بود کساني باشند که با تخريب و آتش به برخي از امکانات آسيب برسانند، معاويه در دوره امير مؤمنان خانه هاي مردم مسلمان تحت حکومت علي ـ عليه السلام ـ را آتش مي زد و فرزندان آنان را مي کشت، در حالي که عرب بودند، آنان که تعصب عربي داشتند معلوم بود در ايران و روم نيز جنايات هولناکي خواهند داشت، امّا اين رفتارها نبايد به نام اسلام نوشته شود، بلکه اينان اساسا مسلمان نبودند، بلکه از آب گل آلود به دنبال منافع خود بودند. از اينروي هر جا که مقاومت بود، امکان داشت تخريب و ويراني باشد. امّا در کل خسارت وارده در مقايسه با آنچه اسلام به ايرانيان داد ناچيز بود. آنچه ايرانيان به اسلام دادند از عظمت و فرهنگ و دين پذيري با مسائل جزئي و ماديات قابل مقايسه نيست؛ بنابراين مردم ايران در اين دوره به خاطر جامعه طبقاتي و استيلاي طولاني ساسانيان چيزي که مايه افتخار و مباهات آن باشد نداشتند که به دست عرب نابود شود. چون ايرانيان پس از اسلام آن را به تدريج با آغوش باز پذيرفتند و عشق و پيروي اهل بيت را در قلب خود جاي دادند، روز به روز به تعالي و پيشرفت رسيدند. جايي که پس از اندک زمان دوباره از نظر تشکيلات اداري و تمدني بر اعراب و حاکمان عباسي و اموي چيره شده و حکومت هاي مستقل تشکيل دادند و وجوه تمدن را به نام تمدن اسلام بر جهانيان عرضه کردند؛ که هزاران برابر برتر از گذشته بود. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه