امام حسین علیه‌السلام در آخرین لحظه عمرش چه می‌کرد و چه می‌گفت؟

در این باره دو گونه گزارش به دست ما رسیده است که به هر دوی آن‌ها اشاره خواهیم نمود: 1. هلال بن‌نافع [که از سپاهیان عمرسعد بود] می‌گوید: من با سپاه عمرسعد ایستاده بودم که فریادگری صدا زد: ای امیر! مژده بده، این شمر است که حسین را کشت. من از میان دو صف بیرون آمده، بالای سر حسین ایستادم، در حالی که جان می‌داد. به خدا سوگند، هرگز مغلوب به خون آغشته‌ای زیباتر و نورانی‌تر از او ندیده‌ام. فروغ رخسارش و شکوه هیبتش مرا از اندیشیدن دربارة کشتنش بازداشت.(1) در آن حالت آب خواست. شنیدم مردی می‌گفت: هرگز آب نخواهی نوشید تا به دوزخ درآیی و از چرکابه‌های آن بنوشی!. حسین به او ‌گفت: نه [من به دوزخ نخواهم رفت و از چرکابه‌های دوزخ نخواهم نوشید]. بلکه من نزد جدّم رسول‌خدا می‌روم و در منزلگاه او در جایگاه صدق و راستی در جوار پروردگار توانا ساکن می‌شوم و از آب خوش‌گواری که هرگز بدبو نمی‌شود، خواهم نوشید. و از دست شما و کاری که با من کردید، به جدّم رسول‌خدا، شکایت خواهم کرد (2). هلال گوید: همه خشمگین شدند، ‌آن چنان که گویی خداوند در دل هیچ یک از آنان هیچ رحمی قرار نداده است. سر حسین را در حالی که با آنان مشغول گفت‌ وگو بود، از پیکر بریدند و من از بی‌رحمی آنان به شگفت آمدم و گفتم: به خدا سوگند، هرگز شما را در کاری همراهی نخواهم کرد (3). 2. در مقابل در منابع کهن و معتبر شیعه به نقل از عالم بزرگ جهان تشیع (شیخ طوسی) آمده است: امام حسین در آخرین لحظات عمرش دعای زیر را خوانده است: اَللّهُمَّ مُتَعٰالِیَ الْمَکٰان، عَظیمَ الْجَبَرُوتِ، شَدِیدَ الْمِحٰالِ، غَنِیٌّ عَنِ الْخَلائِقِ، عَرِیضُ الْکِبْرِیٰاءِ، قٰادِرٌ عَلیٰ مٰا تَشٰاءُ، قَرِیبُ الرَّحْمَةِ، صٰادِقُ الوَعْدِ، سٰابِغُ النِّعْمَةِ، حَسَنُ البَلاءِ، قَرِیبٌ إذٰا دُعِیتَ، مُحِیطٌ بِمٰا خَلَقْتَ، قٰابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تٰابَ إلَیْکَ، قٰادِرٌ عَلیٰ مٰا أرَدْتَ وَ مُدْرِکٌ مٰا طَلَبْتَ وَ شَکُورٌ إذٰا شُکِرْتَ وَ ذَکُورٌ إذٰا ذُکِرْتَ، أدْعُوکَ مُحتٰاجاً وَ أرْغَبُ إلَیْکَ فَقِیراً وَ أفْزَعُ إلَیْکَ خٰائِفاً وَ أبْکِی إلَیْکَ مَکْرُوباً وَ أسْتَعِینُ بِکَ ضَعِیفاً وَ أتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کٰافِیاً، اُحْکُمْ بَیْنَنٰا وَ بَیْنَ قَوْمِنٰا فَإنَّهُم غَرُّونٰا وَ خَدَعُونٰا وَ خَذَلُونٰا وَ غَدَرُوا بِنٰا وَ قَتَلُونٰا وَ نَحنُ عِتْرَةُ نَبِیِّکَ وَ وَلَدُ حَبِیبِکَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِاللهِ اَلَّذِی اصْطََفَیْتَهُ بِالرِّسٰالَةِ وَائتَمَنْتَهُ عَلیٰ وَحیِکَ، فَاجعَلْ لَنٰا مِنْ أمْرِنٰا فَرَجاً وَ مَخرَجاً برَحمَتکَ یٰا أرْحَمَ الرَّاحِمِینَ. (خدایا، ای بلند مرتبه، ای بزرگ شوکت، ای سخت انتقام گیرنده، ای بی‌نیاز از آفریده‌ها، ای گسترده کبریاء، ای که به هر چیز که بخواهی توانایی، رحمتت نزدیک، وعده‌ات راست، نعمتت فراوان، آزمایشت نیکوست. آن‌گاه که تو را بخوانند، نزدیک هستی، به آنچه آفریده‌ای، احاطه داری، توبه‌کنندگان را می‌پذیری، بر آنچه اراده کنی، توانایی و در پی هرچه باشی به آن می‌رسی. اگر شکرت کنند، شکرپذیری، اگر یادت کنند، یاد می‌‌کنی. تو را از روی نیاز می‌خوانم و با تهیدستی به درگاهت مشتاقم و خائفانه به آستانت روی می‌آورم و با اندوه، به درگاهت می‌گریم و از روی ناتوانی از تو یاری می‌خواهم و بسنده‌کنان بر تو تکیه می‌کنم. بین ما و این گروه داوری کن. اینان ما را فریب دادند و یاری‌مان نکردند. با ما از در نیرنگ درآمدند و ما را کشتند. ما عترت پیامبر تو و فرزندان حبیب تو محمد‌بن‌عبد‌الله هستیم؛ آن‌که او را به رسالت برگزیدی و او را امین وحی خویش قرار دادی. پس برای ما در کارمان گشایش و رهایی قرار بده، به رحمت خودت، ای مهربان‌‌ترین مهربانان (4). .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/03

لینک کوتاه