آیا لازمه صحت شفاعت، این نیست که خدای متعال، تحت تاثیر شفاعت کنندگان قرار گیرد یعنی شفاعت ایشان موجب مغفرت ـ که فعل الهی است ـ بشود؟

پذیرفتن شفاعت به معنای تحت تاثیر قرار گرفتن نیست، چنان که قبول توبه و استجابت دعا نیز چنین لازمه نادرستی ندارد، زیرا در همه این موارد، کارهای بندگان موجب آمادگی برای پذیرش رحمت الهی می­شود و به اصطلاح چنین مواردی "شرط قابلیتِ قابل است نه شرط فاعلیت فاعل" این اشکال هم وارد نیست که بگوئیم معنی تصدیق شفاعت این است که اگر شفاعت شافعین نمی­بود گنهکاران مبتلا به عذاب می­شدند یا عذابشان دوام می یافت پس لازمه شفاعت این است که شفاعت کنندگان، مهربانتر از خدای مهربان باشند! زیرا دلسوزی و مهربانی شفاعت کنندگان پرتوی از رحمت بی­پایان الهی است و به دیگر سخن شفاعت، وسیله و راهی است که خدای متعال خودش برای آمرزش بندگان گنهکارش قرار داده و در حقیقت تجلی و تبلور بالاترین رحمت­های اوست که در بندگان شایسته و برگزیده­اش نمایان می­شود. چنان­که دعا و توبه نیز وسایل دیگری هستند که او برای قضای حوائج و آمرزش گناهان قرار داده است، نه اینکه همه این امور موجب انفعال او شود. اما اینکه چرا به شفیع نقش  و اهمیت داده؟ از استعمال واژه شفاعت [i]  در این موارد، این گونه بر می­آید که شخص مجرم به تنهایی استحقاق بخشودگی را ندارد یا شخص خدمتگزار به تنهایی استحقاق افزایش پاداش را ندارد ولی ضمیمه شدن و جفت شدن درخواست «شفیع» چنین استحقاقی را پدید می­آورد. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه